韩波诗二十韵
同云霁寒霄,缺月隐穹碧。其间若有人,捡柴当此夕。
野语出齐东,谓是食贫客。北风雨雪雱,慈母殒寒疾。
哀哉凯风歌,耗矣皋鱼泣。养体不可能,守死志无斁。
年年觅散柴,藉禦严霜逼。坐是致人间,四旬寒不戢。
斯言宁凿空,有自吾可必。为事固近情,副会遂失实。
拔木记金縢,雊雉载彤日。倘无人立豕,或有退飞鹢。
大孝慕终身,岂以死生易。波也其有灵,弥憾外何术。
民方苦饿寒,十户九还给。骈死夫谁怜,终古抱悽恻。
丘坟万鬼狞,残贼一夫敌。波也恶用哀,比屋尽兹厄。
小人欣有母,爱日幸怡色。帘栏早春寒,挟纩有馀适。
同云霁寒霄,缺月隐穹碧。其间若有人,捡柴当此夕。
野语出齐东,谓是食贫客。北风雨雪雱,慈母殒寒疾。
哀哉凯风歌,耗矣皋鱼泣。养体不可能,守死志无斁。
年年觅散柴,藉禦严霜逼。坐是致人间,四旬寒不戢。
斯言宁凿空,有自吾可必。为事固近情,副会遂失实。
拔木记金縢,雊雉载彤日。倘无人立豕,或有退飞鹢。
大孝慕终身,岂以死生易。波也其有灵,弥憾外何术。
民方苦饿寒,十户九还给。骈死夫谁怜,终古抱悽恻。
丘坟万鬼狞,残贼一夫敌。波也恶用哀,比屋尽兹厄。
小人欣有母,爱日幸怡色。帘栏早春寒,挟纩有馀适。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
流年冉冉不容追,余息厌厌只自知。
马革裹尺违壮志,鹿门采药卜幽期。
林蝉委蜕仙何远,巢燕成雏去已迟。
触事尔来多感慨,北窗闲赋早秋诗。
我悔不学农,力耕泥水中,二月始穑事,十月毕农功。
我悔不学医,早读黄帝书,名方手自缉,上药如山储。
不然去从戎,白首捍塞壖。
最下作巫祝,为国祈丰年。
犹胜业文辞,志在斗升禄。
一朝陪众隽,所望亦已足。
岂知赋命薄,平地成怨仇。
生为马伏枥,死为狐首丘。
已矣何所悲?但悔始谌错。
赋诗置座傍,聊以志吾怍。
惝恍不成寐,揽衣寒夜中。青荧煨芋火,鞺鞳鼓帘风。
巷犬声如豹,山童首似蓬。悠然束书坐,徐待日生东。
江湖双鬓秃,宇宙一身穷,酒浪摇轻碧,灯花落碎红。
交情元易见,春事半成空。
尚觊身强健,烟畦撷芥菘。
雨送疏疏响,风吹细细纹。
犹稀绿萍点,已映小鱼群。
傍有一拳石,又生肤寸云。
我来闲照影,一笑整纶巾。