人传陌生桑,未晓已含光。重重相荫映,软弱自芬芬。
秋胡始倚马,罗敷未满筐。春蚕朝已老,安得久彷徨。
猜你喜欢
贱妾是罗敷,条桑向路隅。捲衣伸玉腕,掩袂谢金夫。
干弱摇丝笼,枝繁罩绣襦。蚕饥归去急,五马枉踟蹰。
美女渭桥东,春还事蚕作。
五马如飞龙,青丝结金络(luò)。
不知谁家子,调笑来相谑(xuè)。
妾本秦罗敷(fū),玉颜艳名都。
绿条映素手,采桑向城隅(yú)。
使君且不顾,况复论秋胡。
寒螀(jiāng)爱碧草,鸣凤栖青梧。
托心自有处,但怪傍人愚。
徒令白日暮,高驾空踟(chí)蹰(chú)。
美女在渭桥东采桑,春天正是事蚕作的时候。
这时,突然有个乘坐五马之车的太守疾驰经过此地,他的马装饰华美,还饰有金络。
不知是哪家公子,前来调笑采桑女。
采桑的人本是秦罗敷,她的美貌在整个都城里都是有名的。
嫩绿的桑条映着她那洁白的纤纤细手,她正在都城的一角采桑。
像使君那样的高官都调戏不动她,何况是秋胡那样的人呢。
寒蝉喜爱碧草,鸣凤栖息在青翠的梧桐树上。
她自己心中已经有中意之人,只怪旁人愚钝,不知道她已托心于人。
只让他们从白天空等到日暮,停下车来空自踟蹰。
五马:汉代太守出行时乘坐五马之车,因此以“五马”为太守的代称。
秋胡:鲁秋胡成婚五日就赴陈做官,五年后回家,在路上看到一个采桑的妇人,秋胡调戏人家,许以千金,被严词拒绝。到家里才知道那个被自己调戏的采桑妇是自己的妻子。秋胡十分惭愧,他的妻子悲愤而投河自杀。
《陌上桑》,乐府《相和歌辞》旧题。这首诗写的是秋胡戏妻的故事,诗中赞扬了罗敷的坚贞自洁,诗人也用以寄托自己对国、对君的忠诚。
日出东南隅,照我西北楼。
罗敷贵家子,足不逾门枢。
性颇喜蚕作,采桑南陌头。
上枝结笼系,下枝挂笼钩。
堕髻何缭绕,颜色以敷愉。
缃绮为下裙,紫绮为上襦。
行者见罗敷,下担故绸缪。
少年见罗敷,袒裼出臂膋。
来归相怨怒,且复坐斯须。
使君自南来,驻我五马车。
遣吏前致问,为是谁家姝?罗敷小家女,秦氏有高楼。
西邻焦仲卿,兰芝对道隅。
罗敷年几何,十五为人妇。
嫁复一年余,力桑以作苦。
孰与使君俱?使君复为谁?蚕桑所自娱,小吏无所畏。
使君一何迂:“罗敷他人妇,使君他人夫。
东方千余骑,夫婿居上头。
左右三河长,负弩为先驱。
何用识夫婿,飞盖随高车。
象牙为车轸,桂树为轮舆。
白马为上襄,两骖皆骊驹。
青丝为马靷,黄金为辔头。
腰中千金剑,自名为鹿卢。
起家府小吏,拜为朝大夫。
稍迁郡太守,出入专城居。
月朔朝京师,观者盈路衢。
为人既白晳,鬑鬑有髭须。
四十尚不足,三十颇有余。
座中数千人,皆言夫婿殊。
执懿筐,遵微行。掺掺女手,爰采柔桑。桑萎蚕馁心徬徨。
蚕成茧,缫沸汤。缫丝白,白于霜。凭君染赤染黑染青黄。
蚕在釜中泣,唯愿天下黄耇台背,安且燠,无冻伤。
王侯贵介,衮衣绣绂,佩玉鸣珰。威仪秩秩相煇煌。
纵死鼎镬职所当。念之哉,勿但供娈童嬖媵,逞丽质,斗鲜裳。
吴歌楚舞断人肠。
春深陌上桑,群蚕赖以食。
鞠蚕妾之事,采桑妾之职。
桑老蚕茧成,幸而筥筐实。
缲之复纺之,妾复躬紝维。
织成一端练,于以蔽袒裼。
使君一问桑,下车辄思惑。
妾固愿相从,妾夫不足惜。
安得以妇人,而灭使君德。
使君勿内热,妾心坚如石。
佳人名莫愁,采桑南陌头。困来淇水畔,应过上宫游。
贮叶青丝笼,攀条紫桂钩。使君徒见问,五马亦迟留。
青青陌上桑,叶叶带春雨。
已有催丝人,咄咄桑下语。
旭日曈昽飏拂羽,落葚空条生晓雾。人生颜色逐春妍,夏叶喂蚕少丝缕。
兰膏照茧未登簇,露湿头梳惟水沐。却怜邻女学鍊真,药炉七过煮桑薪。
纵逢萧史上天去,瓮盆生苔愁杀人。