文士如飞将,终身太数奇。问年丁午壮,卜命甲辰雌。
易辙原无那,陈情总见疑。虽蒙濮阳辟,敢负相公知。
金屋新人笑,红尘故剑遗。何年荐绵竹,九日咏江蓠。
完璧傥归赵,明珠终报随。谁容祢处士,我忆郑当时。
排笮党人结,机权宦竖持。殊勋尊圣相,大手赋韩碑。
忠过刘司户,情深杜牧之。怜才拌痛哭,感事托微词。
传仅入《文苑》,生堪为士师。仁心独活狱,强项自无私。
才大难为用,平生未展眉。鹏抟中道滞,獭祭后生嗤。
学比南溟富,胸罗太华奇。梦中传彩笔,意外见深思。
颇得风人旨,原非浪子诗。晚成唐格调,深入杜藩篱。
事业已如此,家庭更可悲。早孤天不吊,多累母先衰。
兼抱安仁痛,还生白老痴。居贫敢言孝,失教不能慈。
大卤穷凶久,天王问罪迟。四方兵振动,万户众流离。
故宅悬如磬,长安乱似棋。渠魁才授首,大雨又愆期。
衡岳删文稿,湘滨洗砚池。浮生口嚼蜡,多病鬓添丝。
遣兴吟桃叶,知音失柳枝。鸳机梦惆怅,莲府客罗维。
系本出元帝,饥当餐紫芝。养生心见性,止念寿齐颐。
玉洞清凉地,金炉大药资。藏修一麟角,莫恋五羊皮。
赖有丹青手,写成鸾凤姿。心香烧一瓣,清酒咒三卮。
欲救江西派,先为刘子仪。寸心无限意,相对自神驰。
猜你喜欢
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
流年冉冉不容追,余息厌厌只自知。
马革裹尺违壮志,鹿门采药卜幽期。
林蝉委蜕仙何远,巢燕成雏去已迟。
触事尔来多感慨,北窗闲赋早秋诗。
我悔不学农,力耕泥水中,二月始穑事,十月毕农功。
我悔不学医,早读黄帝书,名方手自缉,上药如山储。
不然去从戎,白首捍塞壖。
最下作巫祝,为国祈丰年。
犹胜业文辞,志在斗升禄。
一朝陪众隽,所望亦已足。
岂知赋命薄,平地成怨仇。
生为马伏枥,死为狐首丘。
已矣何所悲?但悔始谌错。
赋诗置座傍,聊以志吾怍。
惝恍不成寐,揽衣寒夜中。青荧煨芋火,鞺鞳鼓帘风。
巷犬声如豹,山童首似蓬。悠然束书坐,徐待日生东。
江湖双鬓秃,宇宙一身穷,酒浪摇轻碧,灯花落碎红。
交情元易见,春事半成空。
尚觊身强健,烟畦撷芥菘。
雨送疏疏响,风吹细细纹。
犹稀绿萍点,已映小鱼群。
傍有一拳石,又生肤寸云。
我来闲照影,一笑整纶巾。