与天宁寺僧宗可
客候秋鸿至,信如江上潮。笑为蜗角道,来过虎溪桥。
凉月洗孤院,妙香闻旅宵。因君借神骏,一看起超辽。
客候秋鸿至,信如江上潮。笑为蜗角道,来过虎溪桥。
凉月洗孤院,妙香闻旅宵。因君借神骏,一看起超辽。
湖边一夜霜,庭树无秋声。懒不近笔砚,何以纾幽情。
但有一睡耳,展转无由成。起拥地炉暖,坐待天窗明。
己巳被驿书,乙亥戒徂两,扶衰犯霜露,疲惫不可状。
夜行星满天,晨起鸡初唱,槁枝烧代烛,冻菜撷供饷。
三年走万里,天幸苟亡恙。
深知赋材薄,自笑得名妄。
宣温望玉座,何以待谘访?春江色如蓝,归舟行可榜。
白发凄凉故史官,十年身不到长安。
即今天末吊形影,何日上前倾肺肝。
孤愤书成词激烈,五噫歌罢意卒酸。
此怀欲说无人共,安得相携素所欢。
远游索手不?粮,薪米临时取道傍。
今日晴明行亦好,经旬风雨住何妨。
好诗如灵丹,不杂膻荤肠;子诚欲得之,洁斋祓不祥。
食饮屑白玉,沐浴春兰芳。
蛟龙起久蛰,鸿鹄参高翔。
纵横开武库,浩荡发太仓。
大巧谢雕琢,至刚反摧藏。
一技均道妙,佻心讵能当。
结缨与易箦,至死犹自强。
东山七月篇,万古真文章。
天下有精识,吾言岂荒唐?
无食苦日长,无衣念秋近。
虽云老农圃,未害乐尧舜。
士生要弘毅,病在堕骄吝。
得丧才几何,哀哉以身徇!平生最耐事,霜雪亦满鬓。
忧患一洗空,吾道其少进。
千步球场爽气新,西山遥见碧嶙峋。
令传雪岭蓬婆外,声震秦川渭水滨。
旗脚倚风时弄影,马蹄经雨不沾尘。
属櫜缚裤毋多恨,久矣儒冠误此身。