寓山看梅
楼敞云阴薄,伤心花外来。风和新柳出,云尽老梅开。
香气迎妆粉,春光照径苔。贪看千片玉,日暮尚徘徊。
楼敞云阴薄,伤心花外来。风和新柳出,云尽老梅开。
香气迎妆粉,春光照径苔。贪看千片玉,日暮尚徘徊。
清世念遗民,常情重老人。
馈浆烦郡府,分胙媿乡邻。
获稻黄云卷,舂粳玉粒新。
膨脝自摩腹,一笑欲忘贫。
白发凄凉故史官,十年身不到长安。
即今天末吊形影,何日上前倾肺肝。
孤愤书成词激烈,五噫歌罢意卒酸。
此怀欲说无人共,安得相携素所欢。
木落霜清水鸟呼,扁舟夜泊古城隅。
吹残画角钟初动,低尽寒空斗欲无。
浪迹已同鸥境界,远游方羡雁程途。
高樯健席从今始,遍历三湘与五湖。
闲吟可是治愁药,一展吴牋万事忘。
不惜暮年酬倡绝,犹能作意答秋光。
偶上篮舆踏夕阳,醉魂困思两伥伥。
涧薪旋拾供茶灶,诗稿初成寄药囊。
村舍蓺麻驱鸟雀,牧童随草放牛羊。
归来徙倚衡门久,始觉中春已日长。
无食苦日长,无衣念秋近。
虽云老农圃,未害乐尧舜。
士生要弘毅,病在堕骄吝。
得丧才几何,哀哉以身徇!平生最耐事,霜雪亦满鬓。
忧患一洗空,吾道其少进。
千步球场爽气新,西山遥见碧嶙峋。
令传雪岭蓬婆外,声震秦川渭水滨。
旗脚倚风时弄影,马蹄经雨不沾尘。
属櫜缚裤毋多恨,久矣儒冠误此身。