路问桃花源,遥指白马渡。晻蔼云气深,秦人从此去。
秦人去千载,白云长自护。何年灵境开,花源忽呈露。
从此传人间,物外感生聚。我来已深冬,不见桃花雨。
林深水无源,水绕山回互。草木净余芳,鱼鸟适幽趣。
仿佛鸡犬声,远出云中树。奇踪托杳渺,欲觅曾无路。
嗟彼武陵渔,津逮仍迷误。为问避世人,高举将焉赴。
渊明结妙想,孤怀聊自寓。寓言非人间,惝恍何所慕。
猜你喜欢
流水桃花出洞香,通津不用问渔郎。采芝昔有秦人隐,歌凤今无楚客狂。
鹤舞霓裳供逸兴,鹿衔山果荐仙觞。也知此地堪游乐,刘阮何须到异乡。
不识桃源路,舟人指故山。白鸥秋水外,黄叶夕阳间。
尘世境原幻,渔郎事可删。时清竞朝市,长觉洞门间。
夜听萧萧未涨溪,朝行滮滮已成泥。
可怜鸠取招麾速,谁似云知出处齐?野菊枝长半狼藉,江枫叶落正凄迷。
行人也识龟堂老,小榼村醪手自携。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
怀器潜山泽,逢时起薜萝。
星辰占宝剑,雷雨化龙梭。
禹穴书虽富,浯溪石未磨。
门闾更须筑,有子继三科。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
流年冉冉不容追,余息厌厌只自知。
马革裹尺违壮志,鹿门采药卜幽期。
林蝉委蜕仙何远,巢燕成雏去已迟。
触事尔来多感慨,北窗闲赋早秋诗。