轩后红炉独铸成,藓痕磨落月轮呈。万般物象皆能鉴,
一个人心不可明。匣内乍开鸾凤活,台前高挂鬼神惊。
百年肝胆堪将比,只怕看频素发生。
猜你喜欢
宝镜何年铸,龙纹积暗尘。
非关磨洗倦,恐照白头人。
宝镜今何古,秦台照胆馀。积尘浑不觉,秋水失真如。
昏浊成蠲弃,虚明忆始初。犹看团似月,觌面一欷歔。
古镜色如墨,照人不见形。我照乃见心,洞彻天地明。
此明非外来,此明非内有。自是世上人,惟将照妍丑。
明月何处来,朦胧在人境。得非轩辕作,妙绝世莫并。瑶匣开旭日,白电走孤影。泓澄一尺天,彻底寒霜景。冰辉凛毛发,使我肝胆冷。忽惊行深幽,面落九秋井。云天入掌握,爽朗神魂净。不必负局仙,金沙发光炯。阴沉蓄灵怪,可与天地永。恐为悲龙吟,飞去在俄顷。
莓苔翳清池,虾蟆蚀明月。埋落今如此,照心未尝歇。
愿垂拂拭恩,为君鉴玄发。
凿井遘古坟,古坟衬沦没。谁家青铜镜,送此长波月。
长河何冥冥,千岁光不彻。玉匣历穷泉,金龙潜幽窟。
鞶组已销散,锦衣亦亏阙。莓苔翳清池,虾蟆蚀明月。
埋落今如此,照心未尝歇。愿垂拂拭恩,为君鉴玄发。
一片秦时月,清光万古新。对君原是我,知尔阅多人。
难使年华驻,翻嫌面目真。深藏如不露,何处著纤尘。
匣中藏已久,一见一回新。有象知谁识,无言止自亲。
空秋潭底月,深夜定中身。莫讶风尘掩,从来会照人。