王文孺臞庵
藜苋幽人室,丘园隐者居。
一原青嶂合,万水绿阴疏。
手把归田赋,腰县种树书。
桑麻连轸秀,网罟人溪渔。
全家高隐白云关,事不索怀梦亦闲。
欸乃交撑渔市散,隔江城郭是人间。
待月凝云关,垂竿钓雪滩。
虚窗摇冷翠,杰阁耸高寒。
笼养千龄鹤,炉烧九转丹。
不须论许一,心目自清安。
藜苋幽人室,丘园隐者居。
一原青嶂合,万水绿阴疏。
手把归田赋,腰县种树书。
桑麻连轸秀,网罟人溪渔。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
怀器潜山泽,逢时起薜萝。
星辰占宝剑,雷雨化龙梭。
禹穴书虽富,浯溪石未磨。
门闾更须筑,有子继三科。
流年冉冉不容追,余息厌厌只自知。
马革裹尺违壮志,鹿门采药卜幽期。
林蝉委蜕仙何远,巢燕成雏去已迟。
触事尔来多感慨,北窗闲赋早秋诗。
微疾经旬近药囊,往来巷陌未全妨。
时时小雨知春近,处处闲身觉日长。
林外鼓歌闻赛庙,怀中茶饼议租桑。
两京梅发今何似?送老流年只自伤。
惝恍不成寐,揽衣寒夜中。青荧煨芋火,鞺鞳鼓帘风。
巷犬声如豹,山童首似蓬。悠然束书坐,徐待日生东。