杜甫栗亭诗,诗人多在口。悠悠二甲子,题纪今何有。
不因王事为谁留,陆困轮蹄水困舟。亲旧杂萦游子梦,雨风并作旅人愁。
才疏多怕逢青眼,体健遥知慰白头。一职未容轻簿尉,可堪王粲又登楼。
金玉不论富,癯然学孟轲。
两番新贡士,半世老监河。
发粟岁无歉,横桥春不波。
阴功写难尽,留与邑人歌。
两三茅屋是谁家,门外参差绿树遮。樵客归来春日暮,抬头时见杜鹃花。
金入垂杨玉谢梅,小池新水碧于苔。
春愁春兴谁深浅,燕子不来花未开。
至后百五日,春光无火晨。金钿沽酒妾,罗袜弄毬人。
莺语如留意,花枝不卖贫。东园旧桃李,红白尽成尘。
康鼎谈经世少双,一时文物动虞庠。
江湖虽隔金闺籍,衣袖仍闻玉案香。
墨客几年陪画隼,板舆平日到蘐堂。
时清身健堪行乐,未见荆榛老凤凰。
晨游每及晡,夜游不知旦。
春风似醇醪,盎盎消我闷。
春月似新茗,泠泠清我困。
人生能几逢,月圆花烂漫。
何为守幽独,忽忽音容换。
沂水舞雩人,天机自游玩,
叔子登岘山,浮名何足叹。
竹屋围深雪,林间无路通。暗香留不住,多事是春风。
知己林和靖,论心何水曹。
平生怀玉雪,独立占风骚。
月落香方觉,天寒韵更高。
冥搜吟未就,清梦满江皋。