提剑荆卿勇绝伦,浪将七尺殉强秦。燕仇未报韩仇复,状貌原来似妇人。
行行离故里,洒泪别交亲。
明发过湘水,应为更远人。
雨侵山树晓,花落莫江春。
何事怀簪组,风尘白发新。
秋深霜气重,孤雁最先鸣。响入空闺静,心怜永夜清。
自从成只影,同是感离情。谁许并高节,寒林有女贞。
一阵新寒忍不禁,半天嘹呖堕鸿音。他乡兄弟同明月,何处江山入暮砧。
枕上唤回长短梦,镫前愁绝别离心。稻粱尔亦谋无地,漠漠卢花野渚深。
警盗何烦鼓夜挝,丽谯清昼卷高牙。春回和气一千里,雪与丰年十万家。
逋赋稍宽新得帖,军书不至早休衙。新年载酒须行乐,次第东风绕郡花。
日日来看江上山,居人笑说使君顽。使君无事且乐此,尚恨尔来腰脚孱。
东华旅食逾十载,缁尘滚滚人如海。乡梦迷离意常醒,扪胸丘壑依然在。
此邦水与山俱清,我未来时熟其名。故交四方不可合,江云岭月知我情。
细雨当楼一榻深,楼前草色净沉沉。閒中倍念劳生事,冷处偏宜老衲心。
古殿且看千眼佛,高山休抚伯牙琴。莫疑当暑馀寒意,炎热须教雪满襟。
淮南昔繁丽,富庶天下称。管弦十万户,夜夜闻喧腾。
不徒竹西寺,歌吹相豪矜。一朝烽火急,廛市为沟塍。
风月无欢场,睥睨皆射堋。荒荒野月白,照地如寒冰。
自从画江守,岁岁输金缯。萧条闾井间,水旱又频仍。
我来经故里,日暮此一登。隋唐倏己往,遗迹几废兴。
江山极苍莽,望之涕沾膺。
风尘今老矣,且乐我箪瓢。医学传三世,恩波沐五朝。
襟怀常落落,心境自嚣嚣。春日浑无事,吟成信手钞。
威风万里压南邦,东去能翻鸭绿江。
灵怪大千俱破胆,那教猛虎不投降。