五朵飞来渍剡藤,重重响以水泠泠。
不教落在红尘耳,读与青松白鹤听。
爱妾非徒貌,怜郎不在琴。如何才子意,亦若世人心。
犊鼻忘当日,凰音悔至今。始知秦氏女,真识使君深。
玉钗香梦水东流,帘怯春寒寄暮钩。
燕子不来花满地,一痕新月又西楼。
杨柳千条拂地垂,春风送客妾心悲。
谁家年少轻离别,偏把愁声笛里吹。
处士亡来二百年,故居牢落变祗园。
诗名长共江山在,冤气尚磨星斗昏。
台榭几人留好句,渔樵何处问曾孙。
昔时泉石生涯地,日暮寒云绕寺门。
浪戢潮平海效灵,清森祠宇镇南溟。五更日涌摇金碧,三岛烟消列翠屏。
浩浩洪恩覃澥渤,洋洋禋祀享明庭。一尊寄傲沧波里,浴日亭寒酒未醒。
河桥残柳半无枝,多为行人赠别离。
羌虏不知萧索尽,月明空向笛中吹。
江亭六月江水茫,千里乘风泛彩航。五马佩麟留岭表,一琴随豸入云阳。
儒臣徇国凭经济,圣主垂衣重大荒。却怪执鞭歧路远,望穷南斗认宫墙。
牵衣惜郎别,郎上雕鞍去。
试问将何之,东流汾水处。
自少不出门,岂识天涯阻。郎欲上青霄,舟系江之浒。
从容对我言,慷慨无多语。妾亦不知愁,率尔聊相许。
风雨近深更,闻鸡还起舞。酌酒壮行装,薄劝三杯住。
执手问归期,笑指相如柱。匆匆分袂间,对面无分付。
上马出门行,马首犹一顾。归来心始忧,此别何仓遽。
孤灯耿兰房,滚滚流光度。记得别君初,黄花冒寒露。
此日又春回,绿柳阴如雾。登堂拜问姑,郎行何久处。
姑愁颜强笑,神京八千路。闻语暗心惊,低头泪如雨。
那知大丈夫,一别轻如羽。妾欲寄新衣,肥瘦应如故。
消息两茫然,鹊语空相误。欲上望夫山,愁心不成步。
清宵欲望之,东西忽迷路。何敢怨归迟,愿接夔龙武。
仗剑向南面,风光应未暮。却恐凤书严,致身归圣主。
草色上空阶,衡门疏旧屦。郎兮归去来,毋为功名苦。