君此卜行日,高堂应梦归。莫将和氏泪,滴著老莱衣。岳雨连河细,田禽出麦飞。到家调膳后,吟好送斜晖。
乱山堆翠如削玉,中有幽人结茅屋。
柴扉寂寂掩苍苔,书院萧萧倚修竹。
閒云满堑白日长,咿唔朝暮声琅琅。
芸窗纸破漏月影,石砚水满涵天光。
风尘频动遍丘壑,此处怡然有真乐。
门静应无俗客过,茅深不怕秋风恶。
高人有才济当路,会见徵贤日三顾。
愧我飘蓬石洞人,茅屋青山在何处。
路出峰山麓,苍茫夜色昏。微云常碍月,疏树不成村。
马迹穿林杪,河声迸闸门。文襄遗爱远,舆诵至今存。
落叶枫林两岸秋,曾于南浦动离愁。只今一片江头月,不照归舟照去舟。
潦倒从吾好,飘零见汝心。
颜无别后改,交比向来深。
船压鱼龙夜,星稀乌鹊林。
人情惊反覆,肠断《白头吟》。
忽在白云上,如浮沧海中。云消常作雪,天近但闻风。
谁问栖禅宅,曾为避暑宫。道人偏笑客,何事入寒空。
腰间龙剑漫星文,箧里《阴符》闇不分。蓐食边庭多岁月,严城鼓角动风云。
三河年少生轻敌,九塞威行尽勒勋。他日灞陵亭下过,何人知是故将军。
天台仙籍上,又见姓刘人。入幕红莲晓,趋庭彩服春。
鱼多知海熟,药少觉山贫。太守乡儒丈,何妨婉画频。
赭寇南来世乱纷,天生将种出从军。借才异地逢真赏,杀敌同心建巨勋。
劲服短装朝奋武,轻裘缓带夜论文。方今圣主忧危甚,矍铄如公望正殷。
绿叶阴浓花正稀,声声杜宇劝君归。相如千里悠悠去,不道文君泪湿衣。