凿破青山骨,初营数亩丘。
泉分幽窦乳,峡束大江流。
渔唱来花径,山光落钓舟。
沙鸥惊笑语,片片起沧洲。
丈夫气轩昂,年少傲才雄。学书兼学剑,事异而志同。
我本系汉胄,诗书素所攻。上马杖尺箠,为国击羌戎。
余年四十九,滥分盆城竹。
悠然望匡庐,秀色良可掬。
缅思二先生,风流昔所独。
紫极感秋吟,北窗和月宿。
兹余还一来,契合若龟卜。
行年适相同,妙语难再复。
杖屦兼经纵,陈迹犹可覆。
怀人放永叹,归欤清睡熟。
蒲庵十笏寄深山,白昼柴扉已掩关。尘迹不来茅舍里,炉烟时袅树林间。
梅当缺处还须补,竹绕篱边莫教删。我实爱君无俗虑,欲携书卷共追攀。
君不见渔阳八月塞草腓,征人相对并思归。云和朔气连天黑,蓬杂惊沙散野飞。是时天地阴埃遍,瀚海龙城皆习战。两军鼓角暗相闻,四面旌旗看不见。昭君远嫁已年多,戎狄无厌不复和。汉兵候月秋防塞,胡骑乘冰夜渡河。河塞东西万馀里,地与京华不相似。燕支山下少春晖,黄沙碛里无流水。金戈玉剑十年征,红粉青楼多怨情。厌向殊乡久离别,秋来愁听捣衣声。
一炉周绕护琅玕,圆上方中量自宽。水火相煎僧事少,枪旗无扰睡魔安。
煖红炙汗枯霜节,沸白浇花逗月团。留共梅窗清啜罢,雪楼谁道酒杯寒。
落落逢佳节,闲愁病里深。片云来客梦,芳草乱乡心。
不尽风花泪,何堪水竹吟。家山遗故陇,松柏意森森。
桃花雨过菜花香,隔岸垂杨绿粉墙。斜日小楼新燕子,清明风景好思量。
远戍风霜苦,为农雨露深。屋依秋树老,门对野塘阴。
细雨荷锄去,清风抱膝吟。群游鸥与鹭,相狎两无心。
每年每遇清明节,把酒寻花物地忙。
今日江头衰病起,神前新火一炉香。