年更六十七,旬满三百六。
俯仰定何为,万事如转毂。
禅心澹不起,非人自歌哭。
芸芸初莫御,势尽行将复。
学道道可成,无心心每足。
守岁听儿曹,自笑未免俗。
岁云莫矣谁能守,唯有此心初不移。
宇宙随流任尔去,虚空对面即吾师。
三杯醉倒聊从俗,一点灵明欲语谁。
来日日新无限事,归根一笑彼安知。
於菟绝绳去,顾兔追龙蛇。
奔走十二虫,罗网不及遮。
嗟我地上人,岂复奈尔何?未去不自闲,将去乃喧哗。
天上驱兽官,为君肯停楇。
鲁阳挥长戈,日车果再斜。
酾酒劝尔醉,期尔斩蹉跎。
偕醉遣尔去,寿考自足夸。
老去不自觉,岁除空一惊。
深知无得丧,久已罢经营。
黄卷讥前失,清樽借后生。
何年遂疏懒,伏腊任躬耕。
周公制乡礼,无有相通佐。
鼎肉送子思,烝豚出阳货。
交亲随高低,岂问小与大。
自従此礼衰,伏腊有饥卧。
乡人慕古俗,酬酢等四坐。
东邻遗西舍,迭出如蚁磨。
宁我不饮食,无尔相咎过。
相従庆新春,颜色买愉和。
牢落何由共一樽,相望空复叹芝焚。
济时尚负生平学,慰我应多别後文。
可但风流追甫白,由来家世出机云。
行吟强欲偷新格,自笑安能到万分。
白璧尝遭按剑疑,古来投分要相知。惊人未有平生句,绝妙空贻幼妇词。
我亦去为庐阜客,君应多寄辋川诗。来书更觉宽陈债,八节滩头上水时。
都门供帐记当年,十里旌旗暗画船。文石班中天上客,水晶宫里地行仙。
铃斋妙画人间见,相府珍篇海内传。锦轴牙签浑未识,忽随双鲤到家边。
新年雨雪亦大恁,十日中无一日晴。岂应雷电除夜作,复尔天鼓东南鸣。
诸军幸捣莲池穴,大将宜坚缅柳营。几欲临风抚长剑,白头还自笑书生。
挑尽寒灯岁又残,一年弹指几悲欢。
人情何啻吴江冷,世路从来蜀道难。
春酒正须今夕共,梅花并作百年看。
团栾但得吾亲健,未办生崖意自宽。