松云苍翠石泉清,茅屋人家远俗情。猿鹤未归秋寂寂,隔林时听读书声。
黯黯浮云夕照开,间身纵目上高台。自南鸿雁随春去,直北星辰入望来。
京邸可容方朔诞,临邛谁爱马卿才。相期共采名山药,云卧铜官漫遣回。
枯杨不再芳,残花不再扬。下士忽愁苦,斯人已沦亡。
沦亡岁月迁,昨梦在我傍。觉来不见君,神思空旁皇。
旁皇何所之,愿言携酒浆。寻君墓前道,空山石苍苍。
苍山万古色,人命有短长。乡井嗟决绝,魂当随鸟翔。
青云为君衣,白云为君裳,君已契冲穆,岂复含悲伤。
斜日下寒天,存者长相望。
边树正参差,新莺复陆离。娇非胡俗变,啼是汉音移。绣羽花间覆,繁声风外吹。人言曾不辨,鸟语却相知。出谷情何寄,迁乔义取斯。今朝乡陌伴,几处坐高枝。
自我诹人物,天涯实眇然。
晚观童子意,早拍病夫肩。
凛凛神锋异,琅琅腹笥传。
晴温武林道,光怪吕家船。
春来南国花如绣,
雨过西湖水似油。
小瀛洲外小红楼,
人病酒,料自下帘钩。
春云巧似山翁帽,
古柳横为独木桥。
风微尘软落红飘,
沙岸好,草色上罗袍。
野色映湖芳,行藏付一航。按琴看鹤舞,把酒对鸥尝。
景外尘寰远,吟边岛屿长。昔人曾市隐,谁道是真狂。
空堂夜合势如云,沟壑宁知过去身。满腹经营尽膏血,那知通夕不眠人。
巉岩古径幽,疏林阁秋雨。
小立藓花寒,江清鱼可数。