君不见周兴西旅贡厥獒,今日天下新建櫜。
远方不许进异物,閒却三略兼六韬。
又不见王孙昔叹走狗烹,今日天下永太平。
保全功臣决无此,花村夜不争雉鸣。
陆平原家养黄耳,系书不隔江淮水。
金陵音问还洛阳,往来何啻万余里。
杜少陵寓鄜州居,旧物低徊入衣裾。
宗文宗武共入罗,爱怜想亦如相如。
古滕东溪王御史,先公岂弟世无比。
一犬育之十五年,送葬至墓不食死。
一饭糟糠何足论,恒饱不饥谢乾坤。
垂深井缰马救主,衔明月珠蛇报恩。
世上纷纷轻薄子,翻云覆雨丧廉耻。
动辄反噬不识人,可似韩卢乌喙之徒知义理。
杨刘昆体变,谁实擅元功。
万古推梅老,三辰仰醉翁。
穆修先汉笔,魏野盛唐风。
今日何人悟,江湖恸阮穷。
碧落金仙蹑汉庭,梵书翻写过东溟。
宰官尝领润文使,法帖尚传遗教经。
子敬比踪洛神赋,率更媲美醴泉铭。
梦中五色文章笔,视草鳌扉趁妙龄。
油泥方滑道,返照隔楼明。
年已如秋老,心犹爱晚晴。
鼓刀宁异遇,带索定徒行。
倚遍阑干夜,寒砧处处声。
大道行天如日月,群儿簸弄竟何如。
自悲责沈曾为学,安得尊尧更有书。
义胆轮囷千古在,神州攻战百年余。
诬辞逆像今俱已,犹恐忠贤恨未祛。
识本色人须本色,臭味论心不论迹。
青莲居士浣花老,画像有人能画得。
非陈无己黄鲁直,看画题诗难落笔,
醉翁万代文章伯,中年偶堕滁阳谪。
琅琊山亭酿泉酒,翁心不醉醉宾客。
庆历朝廷天清明,谁张党论摇升平。
禽鸣不知人之乐,党论无乃犹禽鸣。
一时人乐从太守,交错觥筹送杯酒。
乐其所乐翁来思,宾客欢哗终不知。
既是宾客尚不知,画工焉得而画之。
彼弈者弈射者射,摇毫臆度丹青解。
醉翁醉态尚难摹,翁心乐处如何画。
皆山一曲吾能歌,童而习之今鬓皤。
翰墨世无苏老坡,奈此图中风景何。
卧闻邻客晓先发,亦束寝衣辞旅榻。
急雨顿止风稍动,空山微凉路不滑。
溪流向西吾适东,舟渡者三更横纵。
人心最险天自易,左路欲穷须右通。
蚕放三眠大麦熟,含桃烂红豌豆绿。
野次思之不可致,七日菜食市无肉。
南山之北归去来,摘菊剪韭手所栽。
说诗命酒花当开,焉用舍是登崔嵬。
国学在国,乡校在乡。
在遂曰序,在党曰庠。
虞夏殷周,厥制弥详。
家亦有塾,以修以藏。
蒙而已养,长罔不臧。
下而为士,上而侯王。
莫不有师,扶纲植常。
生人之类,赖此以生。
四海九州,以治以平。
家德户行,靡刑靡兵。
岂若后世,丧实存名。
业岂无斋,论亦有堂。
所习伊何,止于词章。
剽窃掇拾,青紫为荣。
高虚卑浅,烛理弗明。
亦儒其冠,亦公亦卿。
鄮山之塾,谁实成之。
匪有所觊,而斯营之。
一圣百贤,厥庑煌煌。
睎之则是,景行是行。
不为寻仙子,吾能远出湖。水滨维舴艋,屋角认棕榈。
漉瓮分红酒,挥毫写白须。思诗看素壁,待与再来书。
雪顶庞眉八十馀,五峰深处结精庐。阅人老眼能青白,赠我严公一轴书。