诗思禅心共竹闲,任他流水向人间。手持如意高窗里,斜日沿江千万山。
春生溪岭雪初开,下马云亭酹一杯。好是精灵偏有感,能于乡里不为灾。九江贾客应遥祝,五夜神兵数此来。尽室唯求多降福,新年归去便风催。
丹地偏相逐,清江若有期。腰金才子贵,剖竹老人迟。桂楫闲迎客,茶瓯对说诗。渚田分邑里,山桂树罘罳.心静无华发,人和似古时。别君远山去,幽独更应悲。
危弦断客心,虚弹落惊禽。新秋百虑净,独夜九愁深。
枯蓬唯逐吹,坠叶不归林。如何悲此曲,坐作白头吟。
静夜寡俦侣,行行疏磬飘。素怀江月近,破衲晚风招。
随意惟残夜,回头是断桥。因知天地内,万籁一无聊。
落叶萧骚秋气深,无情星汉自西沈。四边蛩语喧墙角,一线镫光透竹阴。
元亮诗篇形赠影,南华身世目怜心。多愁奈尔张平子,说起归田忆故林。
寂寂复寥寥,寒灯挂环堵。
犬吠何处村,虫喧今夜雨。
苦海周遭断去帆,东风吹泪向天南。
龙蛇泽里清明五,燕雀笼中寒食三。
扑面风沙惊我在,满襟霜露痛谁堪。
何当归骨先人墓,千古不为丘首惭。
依依客馆夜燃膏,子夜羁愁无处逃。
闲炷炉香听夜雨,快斟杯酒读离骚。
休惊时节云何速,独吊古人殊不遭。
一阵晓寒催画角,朝来爽气碧山高。
横胸五岳耸嵯峨,自剔残镫倚醉歌。阶下寒蛩楼上雁,十年消受此声多。