年少曾窥宝笈文,老来高卧谢尘氛。吟边野兴随青草,世外馀生付白云。
大药已传龙虎秘,閒身应混鹿麋群。桑弧正及黄花节,一度花开一寿君。
从来绝技似屠龙,莫倚神奇阿堵中。
但得直声如汲黯,尽渠曲学付孙洪。
草堂自作冥鸿计,药市宁收汗马功。
古井无波门巷静,再三不用起雷风。
漂泊无家杜少陵,兵閒奔走如蓬萍。
碧涧香芹因可嗜,脍鲤岂厌银丝精。
百谪九死苏玉局,到处为乡心自足。
有时珍尝百糁羹,何尝不食黄鸡粥。
二子流落甚数奇,攻苦食淡分所宜。
顾无所择随所有,亦曰吾师吾仲尼。
菜瓜鱼肉皆可食,乡党一篇炳星日。
君胡不学圣与贤,乃外吾道从道释。
岂薄朱门粉署郎,穷搜滋味丰时壮。
岂恶毡帽侏{亻离}辈,搏攫羊豕饱腥肪。
不则床头怕金尽,不则继肉乖夙准。
遂将所受父母身,束缚枯肠强坚忍。
况闻君家百指余,正自不同藜苋厨。
独立标榜人所骇,此意未智要何如。
君子之道在中耳,才落一偏犯公议。
有则庶羞不为过,无则□□亦常事。
朋友切磋欲无瑕,早从吾言勿姑差。
庶几上不见摽于仲尼之门,下可□□于杜苏二子之家。
泛泛一风舟,谁与管去留。
儿翁忘市井,女友隔河洲。
聊尔诗还债,从他笑有仇。
山林原自好,明日得归不。
不到禅林又几春,依然风景自清新。
竹窗松迳幽深处,只有黄花认着人。