登彼太行,翠绕羊肠。杳霭流玉,悠悠花香。
力之于时,声之于羌。似往已回,如幽匪藏。
水理漩洑,鹏风翱翔。道不自器,与之圆方。
取语甚直,计思匪深。忽逢幽人,如见道心。
晴涧之曲,碧松之阴。一客荷樵,一客听琴。
情性所至,妙不自寻。遇之自天,冷然希音。
若纳水輨,如转丸珠。夫岂可道,假体遗愚。
荒荒坤轴,悠悠天枢。载要其端,载同其符。
超超神明,返返冥无。来往千载,是之谓乎。
菜畦绝夜雨,麦垅摇春风。
析舆奉欢笑,意与物态同。
路才百里近,水可一夕通。
君其戒徒御,驾言无匆匆。
大野荒寒起夕阴,残蝉幽咽乱清砧。虚庭宿露苍苔滑,远道秋风黄叶深。
烽火未收三月信,田园空负百年心。多情好是西城月,时向愁边照苦吟。
谷鹿洲前秋风起,渌波亭下小舟里。邹子揖我狮子尾,谈天舌本倾我耳。
散发船篷玩秋水,茗碗荡胸无泥滓。牛羊下山催客子,挂席明朝即千里。
芜城西眺极沧流,漠漠春烟暗戍楼。
瓜步早潮吞建业,蒜山晴日照扬州。
隋家故事不能问,鹤在仙池斯我游。
此日春气和,万木具含秀。况我山林居,园列颇成就。
客自盩厔来,驱车扣圭窦。白杨二百株,绋纚载其后。
根繁生意多,干润理宜茂。倩人速植之,行列未差谬。
虽惬静者心,尚祈后土祐。浇灌分所勤,盘踞晚应觏。
结庐谢王役,怀愚负时谬。糊口聊秉耕,舒形得佳岫。
即非松菊场,已还榆柳旧。但资歌啸心,绝胜笙竽奏。
嵩州昔有萧将军,读书学剑天下闻。南随龙马渡江去,尚有孤琴传子孙。
孤琴云是唐人斲,昔日军中自行乐。至今犹存杀伐声,一鼓哀风振寥廓。
将军之孙才且良,文能作赋武蹶张。秦皇城下饮白马,祁连山中射白狼。
时平好文不好武,抱琴却叹儒衣误。昭王台上看青春,彭郎矶头梦归路。
日长史馆幽且閒,正冠拂琴为我弹。京城六月日如火,霜钟半夜鸣空山。
南风自有虞廷操,可惜同心不同调。捐琴决眼望青天,今日天门有新诏。
绝伫灵素,少回清真。如觅水影,如写阳春。
风云变态,花草精神。海之波澜,山之嶙峋。
俱似大道,妙契同尘。离形得似,庶几斯人。