苍藓沿阶走细泉,青松翠竹照华轩。
高人倦作金毛吼,旅客来参玉版禅。
暖日迟迟晞宿露,微风淡淡逐寒烟。
茶瓯香秘蒲团稳,始觉林泉思邈然。
一溪流水走青蛇,春在江边渔父家。竹外寒梅看欲尽,清香移入小桃花。
九衢尘里一书生,多达逢时拥旆旌。
醉里眼开金使字,紫旂风动耀天明。
雪晴山色一重重,因暇寻幽访古踪。神叠石基成宝殿,柱图灵品感真龙。
僧居渐远林间地,客枕曾闻月下钟。会得登临便无事,门前流水照青松。
沔口经年住,浔阳一望通。薄田无乐岁,瘦骨易秋风。
有客如张禄,何人似孔融。片帆归去好,萧瑟对江枫。
少年观书如观火,偏傍点画推细琐。年老双目渐昏眊,睻目空花飞朵朵。
临池未写意已疲,展卷欲诵眉先锁。叆叇何物乃尔神,能使精力还故我。
两片轻冰彻底明,满轮蟾影凌虚堕。鲁鱼豕亥辨毫釐,大似燃犀走轻舸。
朝朝铅椠那辞劳,夜夜校仇犹自果。我笑杜陵对佳节,看花常愁雾中坐。
又笑东坡观细字,向龙乞水计何左。至宝无由持赠之,若令一见应许可。
末学纷纷自有师,能言兼爱我独疑。
定知已驾云梯后,却悔初心泣染丝。
”孟孙怒,逐秦西巴。居一年,取以为子傅。左右曰:“秦西巴有罪于君,今以为子傅,何也?”孟孙曰:“夫一麑不忍,又何况于人乎?
孟孙猎而得麑,使秦西巴持归烹之。麑母随之而啼,秦西巴弗忍,纵而与之。孟孙归,求麑安在。秦西巴对曰:“其母随而啼,臣诚弗忍,窃纵而予之。”孟孙氏打猎得到一只幼鹿,派秦西巴拿回去烧煮它。母鹿跟随着秦西巴并啼叫。秦西巴不忍心,(将幼鹿)放还给母鹿。孟孙氏回来后,寻找鹿在哪里。秦西巴回答说:“小鹿的妈妈跟在后面啼叫,我实在不忍心,私自放还给母鹿。”孟孙氏很生气,把秦西巴赶走了。过了一年,又采用他把他作为儿子的老师。左右大臣和侍卫说:“秦西巴对您有罪,现在却把他作为您儿子的老师,为什么?”孟孙氏说:“(他)对一只小鹿都不忍心伤害,又何况对人呢?
秦西巴对曰:“其母随而啼,臣诚弗忍,窃纵而予之。
晓色寒侵露未晞,黄沙漠漠扑征衣。劳人几度图兴建,大地千年护翠微。
丘壑欲开桃李径,□畴渐觉、稻梁肥。海邦形胜雄东顾,立马罗山□落晖。
画舫茭中出,青山树上斜。
浪醒孤客酒,尘盍万人家。