云霞晴爽岁朝天,自拟遐方寄爽篇。丛竹翠深迂晓旆,落梅香细袭芳筵。
耕新似兆春冬熟,骄瑞无宁上下贤。须识天恩随远诏,阳和先到日南边。
黄金台下见秋风,回首钟山意万重。寄语秦淮楼上月,归来还与故人同。
夜色渺无际,廓然清我心。夜香一枝放,翻嫌昵我襟。
夜气满太虚,间诵香溪箴。
七尺疑金铸,须眉尚俨然。茫茫亡国戚,忽忽荷戈年。
甬上曾弭节,先人辱赠笺。一军惊失守,连趼各殊天。
珍重山居誓,苍凉野哭篇。哲昆棠荫在,赐庙海隅悬。
馎饦诗无敌,蟛蜞话足传。归东聊堕马,哭弟几摧弦。
族未零王葛,居胡变海田。清高肃遗像,感槩望遥阡。
式里重思旧,披图愿执鞭。可怜廿四气,早已化云烟。
君臣诡遇一呆僧,禊帖虽来事可惩。谁料万年归葬后,却将茧纸累昭陵。
些儿顽石些儿水,画工撑眸几睥睨。
忽然心孔开一竅,呼吸掇来归幅纸。
白发黄冠逞神通,手把武夷提得起。
大槐宫中作蝼蚁,醒来闻此心豁喜。
芒鞋竹杖一弹指,三十六峰落眉尾。
魏王岂是中秋死,玉骨犹存香迤逦。
八百年来觅只鹤,一举直上三万里。
半杯浇湿曾孙齿,幔亭遗事落人耳。
新村渡头拽转蓬,寒猿声落青烟里。
老松今已几年梢,毛竹于今复生米。
岩上无人花自红,幽鸟自鸣鸣自止。
笑将铁笛起清风,白云飞过看无踪。
夜来月影挂梧桐,莓苔满地绿容容。
丹崖高处药炉空,洞前云深千万重。
我亦偶来还自去,一夜潇潇江上雨。
飞廉怒答满空雪,天柱峰前飞柳絮。
驱马谢长安,言遵路水干。初于驾帆日,即起迨家欢。
吴日悬归思,燕云送旅餐。王孙芳草绿,随路得行看。
棕鞋桐帽走风雨,正是山僧送笋时。夜月不留栖凤影,春雷失却化龙枝。
从来不识葛藤味,此去方参玉版师。老子胸中冰雪满,岁华晚节更相期。
霜信催寒力尚微,邮亭系马旋添衣。
平郊极目冬耕遍,小妇篸花晚饷归。
孤宦每随征雁远,故人已似晓星稀。
上书自效真须猛,菰正堪炊蟹正肥。
邂逅相逢索我诗,我诗何有鬓空丝。
能声故尔愧侯喜,到处其谁说项斯。
肯约山行频滞雨,预怀别后费相思。
一官独冷休形叹,斯会簿书都不知。