嗜古心仍切,寻诗句益工。
十年江左别,一笑日边同。
补外吾天幸,怀归子道东。
好为旬朔款,解榻待春风。
贪讽高吟日几回,辞珍转觉意逾瑰。
子云天禄惭馀地,工部花溪掩旧才。
渴肺喜因秋水疗,病眸惊对夜光开。
今朝那独夸荣贶,更贮私囊耀后来。
天幕旁围翡翠茵,自来元是自迷津。谁期也值南风起,吹得黄沙不见人。
浮游汗漫和南陔,直指凉陉是九垓。偏岭最饶秋色处,横山不出冷云来。
未须白雁传霜信,已早黄花带雪开。想得玉滦河北畔,有人独上李陵台。
未必书生气尽寒,食常不足为居闲。清于孺子沧浪水,瘦似诗人饭颗山。
欲向田文弹铗去,恐因丘嫂颉羹还。闻君自有江湖量,肯为枯鱼少破悭。
贫者欲无寿,富婴愿期颐。
惨惨里门道,哭声一何悲。
白头洒慈泪,红颜服嫠衰。
借问送车人,共惜纨绔儿。
问齿未逾壮,问家素不赀。
黄金不贷死,华屋中道辞。
南邻九十老,带索如荣期。
贫耆欲无寿,富婴愿期颐。惨惨里门道,哭声一何悲。
白头洒慈泪,红颜服嫠衰。借问送车人,共惜纨裤儿。
问齿未踰壮,问家素不赀。黄金不贷死,华屋中道辞。
宇下雄风细细凉,客眸凝绝此回肠。
络头骑过罗敷陌。毕尾乌喧女子墙。
流水清浑迷别浦,碧云高下送残阳。
上山采蘼芜,本是王孙草。王孙去不归,妾颜为谁好。
磨砖作明镜,照妾不见容。年年湘水上,洒泪向春风。
广文官舍自萧然,好事何人与酒钱。
惯伴诸生甘寂寞,倦从狷子醉妖妍。
静挥绿绮心逾适,渴饮门冬手自煎。
畴昔东山怀雅尚,未须轻鄙笑臞仙。