夜雪有佳趣,幽人出书帷。微寒生枕席,轻素对阶墀。
坐罢楚弦曲,起吟班扇诗。明宜灭烛后,净爱褰帘时。
窗引曙色早,庭销春气迟。山阴应有兴,不卧待徽之。
三月三十日,春归日复暮。惆怅问春风,明朝应不住。
送春曲江上,眷眷东西顾。但见扑水花,纷纷不知数。
人生似行客,两足无停步。日日进前程,前程几多路。
兵刀与水火,尽可违之去。唯有老到来,人间无避处。
感时良为已,独倚池南树。今日送春心,心如别亲故。
青门柳枝软无力,东风吹作黄金色。
街东酒薄醉易醒,满眼春愁销不得。
门外的杨柳无力的下垂着,春天的东风把柳枝吹成了金黄色。
东街的酒力太小,醉了很容易就会醒来,满腹愁苦还是消不了。
宿雨洗天津,无泥未有尘。初晴迎早夏,落照送残春。
兴发诗随口,狂来酒寄身。水边行嵬峨,桥上立逡巡。
疏傅心情老,吴公政化新。三川徒有主,风景属闲人。
恨杀城南柳,丝丝管离别。殷勤折赠君,记取艳阳月。
振厉山风作,咆哮涧水喧。
不堪蛙取闹,更奈鸭能言。
月色虽云好,云浮竟自繁。
白头清不寐,止酒罢芳樽。
花柳事权舆,东风刚作恶。
启明动钟鼓,睡著初不觉。
简书催秣马,行路如徇铎。
看云野思乱,遇雨春衫薄。
今日非昨日,过眼若飞雹。
光阴行晼晚,吾事益落莫。
闲寻西城道,倚杖俯墟落。
村翁逢寒食,士女飞彩索。
平生感节物,始悟身是客。
搔首念江南,拿船趁鸂鶒。
夷犹挥钓车,清波举霜鲫。
黄尘化人衣,此计诚已错。
百年政如此,岂更待经历。
依山筑阁见平川,夜阑箕斗插屋椽。
我来名之意适然。
老松魁梧数百年,斧斤所赦今参天。
风鸣娲皇五十弦,洗耳不须菩萨泉。
嘉二三子甚好贤,力贫买酒醉此筵。
夜雨鸣廊到晓悬,相看不归卧僧毡。
泉枯石燥复潺湲,山川光辉为我妍。
野僧早饥不能饘,晓见寒溪有炊烟。
东坡道人已沈泉,张侯何时到眼前。
钓台惊涛可昼眠,怡亭看篆蛟龙缠。
安得此身脱拘挛,舟载诸友长周旋。
春归何处?寂寞无行路。
若有人知春去处,
唤取归来同住。
春无踪迹谁知?
除非问取黄鹂。
百啭无人能解,
因风飞过蔷薇。
沙际绿蘋满,楼头芳树多。光风入网户,罗幕生绣波。
前年花开忆湘水,今年花开泪如洗。园树伤心三见花,依旧银屏梦千里。