贫耆欲无寿,富婴愿期颐。惨惨里门道,哭声一何悲。
白头洒慈泪,红颜服嫠衰。借问送车人,共惜纨裤儿。
问齿未踰壮,问家素不赀。黄金不贷死,华屋中道辞。
南邻九十老,带索如荣期。
贫者欲无寿,富婴愿期颐。
惨惨里门道,哭声一何悲。
白头洒慈泪,红颜服嫠衰。
借问送车人,共惜纨绔儿。
问齿未逾壮,问家素不赀。
黄金不贷死,华屋中道辞。
聊移小榻就风廊,卧久衣巾带佛香。
白发道人还省否,前年引去病贤良。
香墨弯弯画,燕脂淡淡匀。揉(róu)蓝衫子杏黄裙,独倚玉阑(lán)无语点檀(tán)唇。
人去空流水,花飞半掩门。乱山何处觅(mì)行云?又是一钩新月照黄昏。
用香墨勾画弯弯的眉毛,胭脂淡淡地匀在脸上。身着蓝衫和杏黄裙,独倚栏杆上默默地涂着口红。
情郎一去如流水,她却半掩着房门盼人归。情郎就像飘忽不定的云,如何寻得到他的踪迹呢?一直等到黄昏,又是一弯新月挂在天边,月不圆人也难团圆。
香墨:画眉用的螺黛。燕脂:即胭脂。揉蓝:蓝色。蓝,可提取蓝色颜料的植物,揉搓可得青色。檀:檀色,近赭的红色,屡见《花间集》,如张泌《生查子》“檀画荔枝红”,表示这个颜色最为明白。这口红只圆圆地涂在唇中间,故曰“点”。
流水:隐喻时光悄悄地逝去。这里的“行云”比喻薄情郎,“乱山”比喻心烦意乱的女子。
浴金熏炉镂玉奁,兰香今夜为君添。
乌栖黄昏乌起曙,才见道来还道去。
江头横吹悲,北客休南去。
闻道武昌门,愁人无别树。
玉貌能堪百感攻?两年不见欻成翁。囊来小册犹三绝,瓮有馀醪且一中。
瀛海即今谁乐土?江天何日不颠风。故山雨露清明近,等是孤儿痛转蓬。
宋椠唐钞研汉学,博通何数古晁卿。老来投绂规幽筑,乱后题襟忆旧京。
日月经天宁久晦,龙蛇起陆若为平?千秋落落吾徒事,一水盈盈两地情。
未必书生气尽寒,食常不足为居闲。清于孺子沧浪水,瘦似诗人饭颗山。
欲向田文弹铗去,恐因丘嫂颉羹还。闻君自有江湖量,肯为枯鱼少破悭。
谢公最小偏怜女,嫁与黔娄百事乖。顾我无衣搜画箧,泥他沽酒拔金钗。
野蔬充膳甘长藿,落叶添薪仰古槐。今日俸钱过十万,与君营奠复营斋。