有计自安业,秋风罢远吟。买山惟种竹,对客更弹琴。
烟起药厨晚,杵声松院深。闲眠得真性,惆怅旧时心。
带霜南去雁,夜好宿汀沙。惊起向何处,高飞极海涯。
入云声渐远,离岳路由赊。归梦当时断,参差欲到家。
疏雨洗空旷,秋标惊意新。
大热去酷吏,清风来故人。
樽(zūn)酒酌(zhuó)未酌,晓花颦(pín)不颦。
铢(zhū)秤(chèng)与缕雪,谁觉老陈陈?
稀稀疏疏的小雨像是把天空洗过,天空显得格外的空旷,初秋的气象令人意外的清新。
夏天的酷热就像滥用刑法残害人民的官吏一去不复返,清风袭来犹如老友相逢。
拿起酒杯对饮还没有喝,傍晚的花朵皱起来还未凋落。
秋收的粮食称重去买卖,谁会发觉这些是陈年的粮食呢?
空旷:指广阔的地方。秋标:秋初,秋天开始。
酷吏:指滥用刑法残害人民的官吏。故人:旧交;老友。
樽酒:杯酒。颦:表示皱眉。
铢秤:宋代以铢为最小计量单位的秤。二十四铢为一两。陈陈:指陈年的粮食。
柳岸风来影渐疏,使君家似野人居。
云容水态还堪赏,啸志歌怀亦自如。
雨暗残灯棋散后,酒醒孤枕(zhěn)雁来初。
可怜赤壁争雄渡,唯有蓑(suō)翁坐钓鱼。
秋风瑟瑟,柳影渐渐稀疏。我所居住的地方显得更加寂静、苍茫。
游赏黄州的山水,闲云倒影在水中,让人赏心悦目,闲来吟啸抒怀,日子倒也过得闲适自得。
残灯暗淡的雨夜,一起下棋的友人已经散去,酒醒后孤枕难眠,又看到北雁南飞。
当年英雄豪杰争雄的赤壁还在,而如今只有我这样的蓑翁在此垂钓。
散后:一作欲散。
梅雨又时雨,苏州仍秀州。
客行无六月,农事有三秋。
云气深鸿雁,烟波没白鸥。
衰年惭愧汝,物役几时休。
奔走伤形役,艰难感物华。
澹烟笼远树,小雨湿寒沙。
唤客尊无酒,撩人菊有华。
弟兄书不至,过尽雁行斜。
江行风浪恶,石路仆夫劳。
一水几回度,乱山无数高。
村醪清似镜,早稻细如毛。
愁听田家语,令人首屡搔。
禽声戛玉琤如堕,蝶翅新妆粉欲飞。
山静物闲无一事,却嫌钓叟下鱼矶。
幽客晚窥户,农人秋筑场。牛羊归委巷,鹄鹜下回塘。
寒潦蚀丛竹,凄风疏古杨。田园谁谓乐,牢落亦多伤。
萧然一室无馀物,短剑孤琴是旧知。闲里偏嫌人事扰,梦中亦怯世途危。
久违故旧缘多病,断送光阴赖有诗。天命穷通皆一定,且倾尊酒不须悲。