弭节结徒侣,速征赴龙城。单于近突围,烽燧屡夜惊。
长弓挽满月,剑华霜雪明。远道百草殒,峭觉寒风生。
风寒欲砭肌,争奈裘袄轻。回首家不见,候雁空中鸣。
笳奏遝以哀,肃肃趣严程。寄语塞外胡,拥骑休横行。
少年胆气粗,好勇万人敌。仗剑出门去,三边正艰厄。
怒目时一呼,万骑皆辟易。杀人蓬麻轻,走马汗血滴。
丑虏何足清,天山坐宁谧。不有封侯相,徒负幽并客。
笑汝皤然似一公,穷冬相伴胜房空。
三缄口不思援上,九转肠应为热中。
诗咏怀春同少女,礼云当夕称衰翁。
平生知足浑无辱,不恨孙弘布被蒙。
边头何惨惨,已葬霍将军。部曲皆相吊,燕南代北闻。
功勋多被黜,兵马亦寻分。更遣黄龙戍,唯当哭塞云。
奉诏甘泉宫,总徵天下兵。朝廷备礼出,郡国豫郊迎。
纷纷几万人,去者无全生。臣愿节宫厩,分以赐边城。
秦时明月汉时关,万里长征人未还。
但使龙城飞将在,不教胡马度阴山。
明月生海上,裴回照边城。
中夜关山静,但闻流水声。
征人看月思乡泣,夜久衣单难独立。
锦字佳人怨不归,开帏更感飞萤入。
高飙西北房户清,蕙草含秀露初零,床下连宵促织鸣。
念君旅服劳轸情,嗷嗷南归鸿雁征,君何淹留在边城。
独处忧伤时靡宁,终朝怀君夜寤惊,玉枕涕泗流纵横。
开轩愁叹步前楹,欲歌孤唱不成声,河汉耿耿夕气澄。
除际寒霜浩已盈,罗帏返顾隐华灯,辗转彷徨东方明。
营开一望四郊空,阵破长驱疾雨风。明月汉关雄嶪嶪,暮云秋碛远濛濛。
旌摇重雪朝穿甲,指堕寒冰夜挽弓。征戍每年穷塞北,惊心客处绝飞鸿。
高人杜门不入市,只在西郊结草堂。清事恼怀眠不得,看花看画胜公忙。
出谷传声美,迁乔立志高。故教桃竹映,不使近蓬蒿。