桃李成蹊竹径幽,几年依隐玩林丘。日边紫诏频催入,郭外青山故挽留。
河右始知天子圣,淮南应寝叛臣谋。丝纶世掌真馀事,济难徐观用巨舟。
有所思,乃在罗浮之高山。白云连天不可上,复崖巀嶭锁松关。
累石叉牙而纠结,荒榛芜秽掩芳兰。山鬼夜哭,饥鼯晨叹。
蝮蛇百尺舔舌肆啮,得人肉而弥欢。暗雨累日秋先寒,猿悲蝉咽愁鸣湍。
猛虎忽震怒,惊风扫林峦。道逢退走不敢视,引弓欲射失心肝。
朱明跃出,煜灼其上。唇焦口燥,炙之欲乾。金砂石乳虚盘桓,仙童玉女隔云端,令人听此心辛酸。
思君不见泪琅玕,飞欲极兮恨短翰。侧身东望空巑岏,惨独惄兮何时安。
有所思,乃在南溟之大海。恶浪如山不可度,阳春白日沉光彩。
雷霆昼斗擘岩嶅,连天蹙地浮银铠。浩浩乎奔车策马之相送,千岑万壑倏而改。
中有鲸鲵鲼鰊诡颜而异首,吞山吐岳含云叆。又有天吴罔象之穷奇,招风募雨帆樯溃。
梗萍飘泊杳不知其所底,偶然得之糜如醢。观者皆震号,死者不相待。
呜呼,欲诉兮谁为宰。秦皇汉武如梦中,三山银阙今安在。
思君不见令人馁,急欲济兮舟不逮。侧身极望涕沿洄,惨独忧兮心既痗。
天星岁岁在余皇,一去延津剑渺茫;最误文皮包甲冑,漫誇卉服奉冠裳!
望乡台上分羹冷,建业城边遗镞黄。闽峤祗今皆蔓草,不知三矢有谁囊!
绿树当门酒肆,
红妆映水鬟儿。
眼底殷勤座间诗。
尘埃三五字,
杨柳万千丝,
记年时曾到此。
无是无非心事,
不寒不暖花时,
妆点西湖似西施。
控青丝玉面马,
歌金缕粉团儿,
信人生行乐耳!
戚戚彼何人,明眸利于月。啼妆晓不干,素面凝香雪。
良人去淄右,镜破金簪折。空藏兰蕙心,不忍琴中说。
霭霭云四黑,秋林响空堂。始从寒瓦中,淅沥断人肠。
愁肠方九回,寂寂夜未央。
忽忽南飞返,危丝共怨凄。暗霜移树宿,残夜绕枝啼。
咽绝声重叙,愔淫思乍迷。不妨还报喜,误使玉颜低。
醉痕深晕潮红。睡初浓。寒食来时池馆,旧东风。银烛换。月西转。梦魂中。明日春和人去,绣屏空。