关山劳眺望,宇宙忆经行。
地隔南溟断,天低北斗横。
高谯闻远柝,孤枕历寒更。
只影惟堪吊,殊乡鲜弟兄。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
清波照荜门,垂柳拂危轩。静境偏相慰,鸣禽时一喧。
羡鱼还结网,引水自疏源。啸傲陶唐世,幽忧不可谖。
自乐颜居陋,非论晏市嚣。
西山宜托疾,东路便归樵。
穴邃狐情乐,巢完鸟意遥。
居然深隐去,宁待左生招。
林憩无完室,舟行避恶滩。
异乡为客久,浮俗定交难。
草引春愁长,霜侵晓梦残。
忽闻城角动,归思若为安。
学士才名半滑稽,沧浪歌里得新知。静思金马门前直,那似芦花被底时?
梦与朝云行处近,醉从江月到来迟。风流满纸龙蛇字,传遍梁山是此诗。
贵贱交游二十年,忍将老泪洒新阡。盖棺不必论身后,入室犹如在眼前。
一首诗今为尔惜,数行志在得人编。钱塘吟士长相望,潘阆林逋孰后先?
东皇剖破勾芒腹,锦心绣肠香馥郁。
绛都风雨僝僽春,花魂无主自精神。
黄鹂初唤柳开眼,海棠枝上春烟暖。
离出一点两点红,墙头红腮微笑风。
东原去后花无主,春工亦懒施机杼。
亭前忽遇诗酒仙,花亦喷出些龙涎。
风催雨趱花不辨,满庭芬芳生烂熳。
牡丹吐火花欲然,日将锦绣铺苔毡。
诗狂梦与花神饮,酒醉不与花神寝。
酒阑令我忆东原,花木虽在人恻然。
此诗终不为花作,惆怅东原此丘壑。
而今赏花不见人,但见蜂蝶飞闲亭。
家居琼馆海山隅,腹内包藏三教书。
明月清风为活计,蓬头跣足走寰区。
玉炉丹熟斟琼醑,金阙朝回唱步虚。
要识我侬真面目,广寒宫里看蟾蜍。
路似羊肠绕,溪如燕尾分。
青山相领略,许我一丘云。