莫把白头吟,来调绿绮琴。蜀客当年聘私室,两情总向琴中得。
谁信黄金买赋时,已是青蛾辞宠日。兔丝春来托女萝,雪霜未至尚缠柯。
若个人心如草木,不到白头妾遭逐。妾有嫁时绿玉簪,时时插髻悦君心。
一朝坠地双股折,恰似君心中道绝。我簪纵折犹共藏,君心一绝去他乡。
武皇开宴影娥池。侍宴阿娇新宠时。金屋春深扶醉起,鸾鸣花底日迟迟。
帘外宫娥舞袖来。霓旌双引出蓬莱。一泓仙掌金茎露,分赐群臣七宝杯。
两院东风飘紫霞。天香飞落上林花。恩疏不见龙舆过,望断长门日又斜。
四年不预茱萸会,欲倒西江浣渴心。弟劝兄酬俱契阔,天高地迥独登临。
忽闻紫雁愁先破,未见黄花意更深。眼底故人多白发,秋风衰谢畏知音。
回合空山万叠苍,磻溪投钓此开疆。儒家俎豆连洙泗,战图戈鋋接楚梁。
四岳子孙终海屿,诸田意气尽尸乡。不惟仲父能轻重,形胜由来自霸强。
汉牒熟当披旧迹,灞桥今忽过征鞍。前朝宫展烟芜远,四望河山古木寒。
自古功名应邂逅,大家岐路妄汍澜。兴亡甚费生灵血,只得高人梦幻看。
月时折柳江头别,春去来看柳上月。翠翎小鸟巢短枝,巢老重重编败发。
人生贫贱多别离,巢中发密妾发稀。人生富贵能几时,年年柳色青绿垂。
仙人别母母哭啼,遗以神药乃醉之。醒来哭定记儿语,食此庭前双橘树。
叶能禦饥病能愈,岂似当时逐儿去。邻翁有女立我前,取刀剖腹尔勿怜。
但尔嫁夫能治田,生子不愿生神仙。
有酒且莫斟,听我歌一曲。
所歌无长语,江梅倚修竹。
炯炯寒露冰,皎皎白驹谷。
粲粲能赋人,日日对高躅。
诗如何水曹,发兴扬州牧。
味入傅岩翁,调鼎国受福。
桃李岂不华,入景混凡木。
偃蹇有长松,穷年相照瞩。