路僻轮蹄少,溪深草树齐。春风不解意,花落乳呜啼。
芊芊芳草望中迷,传火楼台丽日西。飞絮轻翻遮柳陌,落花乱点暗桃溪。
琉璃波净沈鱼藻,玳瑁帘疏阻燕泥。百五良辰最葱茜,绿阴行马过莺啼。
百虫声里坐,夜色共冥冥。远忆诸峰顶,曾栖此性灵。
月华澄有象,诗思在无形。彻曙都忘寝,虚窗日照经。
朝开暮亦衰,雨打复风吹。古屋无人处,残阳满地时。
静依青藓片,闲缀绿莎枝。繁艳根枝在,明年向此期。
塔耸层峰后,碑镌巨石新。不知将一句,分付与何人。
静坐云生衲,空山月照真。后徒游礼者,犹认指迷津。
太湖何潋滟,岁晏亦自好。长风西南吹,天水共皓皓。
遥峰七十二,恍恍红云岛。洞天在空濛,流水隔烦恼。
昔有绿毛翁,于此采玄草。至今白石床,风云为持保。
闻兹生古心,携舻事幽讨。良朋既同调,远客亦倾倒。
鼓桡乘鼋鼍,凌波撷蘋藻。汎汎景将入,默默意未了。
方壶不可问,沧海恨无早。归循去时路,木尽乾坤老。
梨岭遥于枫岭遥,小关高比大关高。佣夫过岭如平地,一岁来回二百遭。
南湖谷老谁识尔,被褐裹头卧桑梓。早时读易编屡绝,直道如弦仕三已。
郎官十年穷不休,八口羞称折腰米。虞廷咎夔苦梦寐,前代君臣若鱼水。
老骥伏枥志千里,绨袍百结吾不耻。鲁生甘守白茅屋,张良还从赤松子。
洛阳少年抱区区,汉室规模叔孙礼。嗟哉往事谁向语,惠施无人予期死。
凤凰楼下党锢成,浊流岂但十一士。君不见申屠蟠,灭迹烟霞里。
又不见郭林宗,涉世终泥滓。沧江日落归去来,东山草堂安在哉。
迟清亭子风拔颓,贫贱如此令心哀。殷王中兴图逸才,孰为霖雨为盐梅。
终日畚锸歌徘徊,于乎终日畚锸歌徘徊。
东君御征辕,玄冥迅回车。温风倏尔至,古梅茁其葩。
桃户新受符,蓼盘香团芽。感此念故里,兼之怀年华。
炙蛎洽弟兄,问岁话桑麻。二期走逋旅,簪绂生叹嗟。
坐兹失初服,五内长负痾。兔窟有穴狐,凰木亦栖鸦。
悟机贵在蚤,勿令负云霞。
跨马出郭门,马疾不俟鞭。长跽挽君马,听我歌一言。
凉风戒芳树,白露凄寒蝉。君子有所思,远游及幽燕。
在家人所爱,去家人所怜。朝饔不及飧,岂得恋膝前。
下有黄口儿,上有沧浪天。今时何清廉,尽室难远迁。
但见被云锦,麻枲无弃捐。独行多辛苦,加餐以延年。