满堤花雾湿萋迷,万缕黄金一色齐。是处楼台烟雨里,流莺知坐那枝啼。
终南关内见,寒翠叠空虚。
明代谁招隐,深秋自卜居。
宵晴吟洞月,日晓饭溪蔬。
此后嫌名出,应无入阙书。
开窗乍见水光平,漠漠春阴未肯晴。绝似江南好风景,一川烟雨画中行。
东南归思切,把酒且留连。再会知何处,相看共黯然。
猿啼梨岭路,月白建溪船。莫恋家乡住,酬身在少年。
雪意满芳洲,苍山引去舟。
霜风醒客梦,笳月起边愁。
万里从军急,孤身倚剑游。
家园落日里,莫上最高楼。
楚人弓,悬两石,五十万矢陷强敌。
绛人弓,箭三只,长歌入关成伟绩。
多箭不如少箭力。
制敌若在弓矢间,鸣条牧野高于山。
铁厓曰:“断史入诗,箴警多矣。
”
鸾坡乌府旧游空,三尺孤坟野寺中。犹有忧时心不死,墓门昨夜起秋风。
疏疏芦苇旧江天,何处风光最可怜。
一带楼台擎晓月,万株杨柳拂晴烟。
身闲暂觉尘埃远,道在宁忧雨露偏。三顷湖田秋更熟,浊醪粗饭任吾年。
暮年看尔壮心孤,落落酣歌击唾壶。
但数一钱怜姹女,才夸千骑笑罗敷。
梨花雨湿红襟燕,杨柳春藏白项乌。
欲向卢家借双桨,莫愁不是旧时湖。
远送新行客,中心摧且伤。寒蝉鸣我侧,孤雁独南翔。
努力加餐饭,随时爱景光。勉哉修令德,别后莫相忘。