自别武夷君,海水落几丈。当年尊俎地,颠倒叠横嶂。
君从山中来,应见桃花开。秦人笑相语,愧我非仙才。
茫茫八极中,云月秋徘徊。苦吟不出门,孤负黄金罍。
划然西风生,拂我琴边埃。愿从双白鹤,去去不复回。
十载宦京辇,田园就荒芜。兹焉拟归耕,休马南山隅。
举酒树色动,莺燕鸣相呼。流水既送君,白云亦邀余。
锦囊可赠远,愧非明月珠。
鹫岭云深杖屦幽,竹风松影共悠悠。何人分得僧家榻,坐看南山一片秋。
军山流水绕旴城,曾记维舟听晓莺。君过柳阴聊驻马,春风叶叶是离情。
晨雨洗馀花,尘虑日萧散。芳草绿如茵,空林坐春晚。
遥思江上客,尊酒愧折简。临流撷嘉蔬,共此林下饭。
麦熟天乍热,开轩理瑶琴。兹晨有客至,一径苍苔深。
日出树影倒,旷坐分绿阴。清谈落馀花,松风杂幽禽。
君子希道德,永言结同心。
园林步春晓,芳径澹已开。日出露未晞,孤吟池上台。
虚阁纳翠光,砚寒欲生苔。清坐契心赏,白云时入来。
君子晚相识,南山碧崔嵬。
西山三月春,万物好颜色。鸟啼自宫商,花开各红白。
滔滔东流水,千里在顷刻。风雨入远林,苔痕有新箨。
鸡鸣潮欲上,山月迟归客。
狂风卷茅屋,遥见溪上山。人生有遇合,离别何足叹。
黄鹄将西归,临水振羽翰。我有双明珠,置之青云端。
朝朝复暮暮,照君千里还。
少年处山谷,壮岁游京师。性本猿鹤群,焉能牛马驰。
曩有采薪忧,挂冠愿为医。近得圣贤心,读书甘如饴。
习贯已成癖,岂无君子知。