岧峣九天门,玉署青琐闼。老我烟霞心,参商坐寥阔。
十年望春云,不忍镊白发。鸿雁还塞来,频频附书札。
江湖秋水浅,舟楫苦不达。不知南山阳,梅花为谁发?
梧桐生高冈,云气涵空清。南枝挂孤月,上有苍鸾鸣。
大匠挥玉斧,浑然合天成。置之白玉堂,被之弦歌声。
一弹松风来,再鼓溪月明。子期人已往,青山为谁情?
海东之,玉关之人奈子何!一朝趋试当大廷,搜奇抉秘如悬河。
胸中二三策,发愤精研磨。中山兔毫渴濡染,绿文臣研出大沱。
御卷足挥霍,如见山人泰华江之番。紫髯长戟冻不折,浊流鼓枻冰峨峨。
得官固好好,东之情最真,遂使吾侬日相亲。不誇文字雄,退与寒士相推尊。
淫哇郑卫非所云,阖闾城边种杨柳,柳江柳子子亦闻。
我有刻玉书,愿与穷朝昏。子若修之可凌云,不废世间功与名。
况闻子弟功策勋,一门科第凡五人。琼林之中翱且翔,如此文文而章章。
所以青城樵者有歌曰:海东之,兄弟三人如凤凰。
我歌曰:二雏亦复鸣朝阳。再歌曰:二雏亦复鸣朝阳。
六鳌簸荡玄圃碎,三岛崩腾失空翠。海风掣断南山云,分我沧江半江水。
台南岩谷青岌岌,奇松怪石作人立。山巅恐有风雨来,林径空濛落花湿。
水东屴崱结平绿,积雾飞岚坐堪掬。蓬莱迢迢几万里,一碧天光浸寒玉。
吟翁回首看不足,缓步策驴度空谷。谁知咫尺山中幽,望断残晖立修竹。
溪随天马西北行,半空忽见莲花生。双鸾欲下却飞去,旌旗引入丹霞城。
攀萝上到猿啼处,恍然旷坐消百虑。千山无人云气深,终日徘徊不能去。
虚空楼阁时自开,异香忽起三清台。风吹笑语落天半,疑是神仙跨鹤来。
百花潭上春自照,白鹿呼人猿亦啸。路迷不敢轻问津,恐有贤人隐耕钓。
苍厓九折樵径通,绝顶可见西崆峒。尘心豁然臂欲羽,竦身直上凌天风。
碧池开冰朱夏凉,瑶席倚翠芙蕖香。清歌夜半起秋籁,妙舞风前摇露光。
云行星月递隐见,雁度河汉相低昂。青山对面隔一水,渺渺长空愁欲霜。
青山林下啼斑鸠,绿杨门前嘶紫骝。落花成阵作春雨,东风淡淡云悠悠。
美人卷帘日在手,胡蝶飞上珊瑚钩。南山不见笋成竹,拟约沧波同倚楼。
奉君七宝凤凰之绣柱,五色麒麟之锦囊。王母九霞觞中之酒,秦女万缕炉中之香。
去年红花今日开,昨日红颜今日老。一生三万六千日,欢日颇多愁日少。
对吴歌,看楚舞,歌舞匆匆变今古。归去来,莫行路。
清晓抱绿绮,来就夫君弹。
夫君久已出,野水流花间。
石涧度微雨,秋生湖上山。
松阴坐永日,心与云俱闲。
人事有离合,白鸥聊共还。
晨光海上来,云气升万壑。
鸡鸣落花中,残钟度城郭。
庵僧戴星出,我自饭藜藿。
宁知天地心,但有山水乐。
书灯夜摇动,雾气侵几阁。
开扉得新月,欲掩见栖雀。
烟霞暂相违,笔砚庶有托。
但留松间雪,付与双白鹤。
庭柯换故叶,林竹脱新箨。
何日芝草开,拏舟赴前约。