当初曾记临岐语,蜀纸亲封。说与相逢。祗是今番已不同。
琴中传尽殷勤意,谁适为容。鬓葆秋蓬。恨入檀心一寸红。
庾郎词赋供憔悴。犹有哀时泪。故人千里寄梅枝。为报江南春好雁来迟。
金门一卧垂垂老。作计消愁抱。明年拟采五湖莼。相送扁舟载雨到西兴。
泪眼黄花,浑怕问、今朝佳节。还记取、西风吹帽,萧萧余发。
陇水助人添哽咽,燕山向我无颜色。更惊心、四远雹声焦,千家泣。
浮士梦,都休忆。明日事,从何说。叹臣之壮也,而今头白。
已自摧残人下寄,那堪憔悴兵间活。把茱萸、插了再三看,南冠客。
遍昆池劫灰,曲江上,几声吞。问著甚来由,龙拿虎掷,如此乾坤。
黄昏。但闻鬼哭,掩衡门、胡骑满城尘。未要秋风华发,等閒沧海吾身。
沾巾。今古一酸辛。往事恨难论。算更谁怜取,封中蜗土,地上虮臣。
蚩尤。五兵枉铸,浪滔滔、直欲尽生民。俯仰空悲去客,兴亡休怨陈人。
繁华催送。人世恍然真一梦。何处笙歌。水殿风来散败荷。
饥乌啄肉。回首都亭三日哭。国破城空。残照千山泪点红。
照野江烽,连天海气,物华卷地休休。残阳一霎,怎不为人留。
几点昏鸦噪晚,荒村外、鬼火星稠。伤高眼,还同王粲,多难强登楼。
惊弓如塞雁,林间失侣,落影沙洲。便青山纵好,何处吾丘。
夜夜还乡梦里,分飞阻、重到无由。空城上,戍旗红闪,白日淡幽州。
惜花常怕花残。晓妆寒。翠被余香红雨泪阑干。
高阁上。凝情望。雁初还。天际晴沙秋色小屏山。
溪堂何处好,杂花手植,背郭俯晴郊。十年云海卧,自断音书,泛宅到渔樵。
舟横野彴,渐梦落、江南春潮。兰径深、隔邻疏援,紫蔓上藤梢。
无聊。墙东遗世,塞北为家,任旁人一笑。休更惊、羌村烽火,投老安巢。
绿阴满地初宜夏,步水曲、山鸟相招。沈醉语,生涯换得枯瓢。
一自中原鼙鼓后,繁华转眼都收。石城艇子为谁留。
乌衣寻废巷,白鹭认空洲。
万事惊心悲故国,青山落日潮头。此身行逐水东流。
除非春梦里,重见旧皇州。
梨霙粉未匀,桃靥红初破。清明寒食后,添新火。屏风鸟度,四面山重裹。
独自凝香坐,坐久浑忘,嗒然一枕高卧。
沈思年少,买醉胡姬左。而今双鬓改,愁深锁。尊前一笑,坠梦风箫过。
恁时教叫我。说甚无情,有情还念人呵。