太平宰相十分贤,惜也天书一发愆。只为尊珠曾受赐,婵娟不与驻长年。
瑞山花发杂青红,案牍全稀犴狱空。数片閒云窥使散,飞来庭下舞轻风。
四十年来懒看灯,元宵长是守书檠。如今并与书檠废,只有丹心对月明。
灯市群嬉綵服鲜,回头追忆少年年。何曾得似渠侬乐,未有生时已不天。
山当驿舍恰中分,地隔人烟断见闻。使客来眠清到骨,夜窗灯点半天云。
西望繁华旧凤城,隔衣带水自升平。越乡三月未春意,渐死渐空无哭声。
万花风雨总飘零,抹粉涂朱鬻斗升。太平累累渡江去,此生从此别西兴。
骨肉相吞已可吁,城中高下井皆枯。此时斗水钱三百,山客苞封致一壶。
昔我游公乡,瞻望弗及见。公今仕吾州,过从两不倦。
人生水上萍,邂逅随风转。端能相知心,岂在蚤识面。
高文久自珍,屡请容一眄。如升泰山顶,朝观海日眩。
云涛浮青红,光采生万变。新诗更圆美,花暖娇莺啭。
忽疑龙挂天,飞雨响银箭。呜呼此事难,补衮非袜线。
沉吟拊几案,便欲弃笔砚。终然齿未衰,犹冀骨可换。
跪请九还诀,昼夜锻复鍊。骖鸾侍远览,八极如抹电。
宁同井底蛙,局促自矜衒。
风骚久寂寥,作者未多见。四灵晚唐家,讽咏使人倦。
恭惟浣花翁,下笔坤轴转。岂为黄陈私,万世当北面。
海阔苍天高,未易穷睇眄。吾曹夜迷方,仰斗可无眩。
读之三十年,陋质稍觉变。羡君得其髓,不随群鸟啭。
出户合车辙,两锋交快箭。织成紫绡衣,非假五色线。
官閒竹满轩,宾退云生砚。击节独长谣,连城肯轻换。
春山芝术香,委羽好修鍊。挂冠归何时,牛背射岩电。
逝将从游歌,抱月谨勿衒。