悠然富春客,忆与暮潮归。擢第人多羡,如君独步稀。
乱流江渡浅,远色海山微。若访新安路,严陵有钓矶。
昨日三峰尉,今朝万里人。平生任孤直,岂是不防身。
海雾多为瘴,山雷乍作邻。遥怜北户月,与子独相亲。
昨夜山月好,故人果相思。
清光到枕上,袅(niǎo)袅凉风时。
永意能在我,惜无携(xié)手期。
昨天夜里山中月色甚是美好,不知不觉便想起远隔千里的你。
清浅的月光映照在我的枕头上,窗外的习习凉风让人倍感舒畅。
你我之间的深厚情谊从未改变,只可惜我们想要共聚一堂仍是遥遥无期啊。
清光:清亮的光辉。多指月光、灯光之类。
惜:感到遗憾,哀痛。携手:指聚首,聚会。
村映寒原日已斜,烟生密竹早归鸦。
长溪南路当群岫(xiù),半景东邻照数家。
门通小径连芳草,马饮春泉踏浅沙。
欲待主人林上月,还思潘岳县中花。
夕阳余光点撒在村外的原野上,村里人家炊烟袅袅,乌鸦也早早的飞入密林深处。
溪流南边的小路对面群山峻岭,东边的几家邻居还沐浴在夕阳光下。
门前的小径两旁花草繁茂,马儿踏于清沙软泥之上自饮甘泉。
真是既想待在季友的住处欣赏月色美景,又想去李太守那里游玩赏花。
寒原:指冬天的原野;冷落寂静的原野。
岫:山。半景:微光,余光。东邻:东边的邻居。
主人:这里指作者的友人王季友。
敛屦(jù)入寒竹,安禅过漏声。
高松残子落,深井冻痕生。
罢磬(qìng)风枝动,悬灯雪屋明。
何当招我宿,乘月上方行。
放轻脚步缓缓的踏过寒竹林,打坐修禅只能听到那铜壶水滴滴落的声音。
高高的松树上落下颗颗松果,那深井的水面也慢慢凝结成冰。
磬声停罢屋外的树枝仍在随风而动,悬挂的烛灯将那被皑皑白雪覆盖的屋舍映照的格外温暖明亮。
什么时候邀请我于你那里留宿,让我也好沐浴着月色感受万物静寂与内心的平静。
敛屦:犹摄足。踮起足走路,表示敬肃。安禅:佛家术语,即安静地打坐。漏声:铜壶滴漏之声。
罄:佛寺中使用的一种钵状物,用铜铁铸成,既可作念经时的打击乐器,亦可敲响集合寺众。
何当:犹何日何时。乘月:即为沐浴着月光之意。上方:住持僧居住的内室。亦借指佛寺。
连山尽处水萦回,山上戍门临水开。朱栏直下一百丈,
日暖游鳞自相向。昔人爱险闭层城,今日爱闲江复清。
沙洲枫岸无来客,草绿花红山鸟鸣。
柳陌乍随州势转,花源忽傍竹阴开。能将瀑水清人境,
直取流莺送酒杯。山下古松当绮席,檐前片雨滴春苔。
地主同声复同舍,留欢不畏夕阳催。
西楼回起寒原上,霁日遥分万井间。小苑城隅连渭水,离宫曙色近京关。
亭皋寂寞伤孤客,云雪萧条满众山。时命如今犹未偶,辞君拟欲拂衣还。
适楚岂吾愿,思归秋向深。故人江楼月,永夜千里心。
叶落觉乡梦,鸟啼惊越吟。寥寥更何有,断续空城砧。
入谷多春兴,乘舟棹碧浔。山云昨夜雨,溪水晓来深。