便无他、杜鹃催去,匆匆春事能几。看来不见春归路,飞絮又随流水。
留也是。怎禁得、东风红紫还飘坠。天涯万里。怅燕子人家,沈沈夜雨,添得断肠泪。
嬉游事。早觉相如倦矣。谢娘庭院犹记。闲情已付孤鸿去,依旧被莺呼起。
谁料理。正乍暖还寒,未是晴天气。无言自倚。想旧日桃花,而今人面,都是梦儿里。
这情怀、怎生消遣。思量只是凄怨。一春长为花和柳,风雨又还零乱。
君试看。便杜牧风流,也则肠先断。更深漏短。更听得杜宇,一声声切,流水画桥畔。
人间世,本只阴晴易换。斜阳衰草何限。悲欢毕竟年年事,千古漫嗟修短。
无处问。是闲倚帘栊,尽日厌厌闷。浮名尽懒。但笑拍阑干,连呼大白,心事付归燕。
曾与刘郎共起居,如何不肯受除书。
最怜人笑先生错,正好为官却钓鱼。
自从崔颢题诗后,更有何人吊祢衡。
芳草不知鹦鹉恨,晴天惟见汉阳城。
楼头月落酒方醒,岸口风高雁正鸣。
五百年前黄鹤去,閒寻鸥鹭订诗盟。
两年不作京华梦,重到湖山事已非。
柳外晚风寒食节,花间天气雨晴时。
阑干独凭莺飞去,帘幕低垂燕未归。
欲托焦桐理心事,满庭芳草又斜晖。
待月南楼月不明,百年虚负此宵情。
浮阴乱向空中起,圆影偏从塞外清。
江国潇潇凄露气,山城处处动笳声。
何人独抱琵琶坐,泪滴冰弦暗恨生。
臣子狂愚献直言,圣明宽大度如天。
十封应诏皆焚藁,一片忧时只似弦。
数象逢丁阳九厄,元龟为鉴后千年。
今朝有旨从天下,不到长沙到席前。
祸水流来汉火亡,白头宫女恨昭阳。
至今人见飞来燕,犹为君王暗断肠。
纪生尚可称皇帝,韩信何妨作假王。
今日伪游真是伪,只因一蹑误高皇。
吴越山分两岸青,遥遥帆影是西兴。
江花历乱如红雨,云树高低似画屏。
钱氏古乡迷鸟道,越王芳草上诸陵。
已知太乙临吴分,晓看祥乌夜看星。