春风未晚凌霜叶,夜雨催开红玉花。
绛雪腻酥犹未有,饥蜂瘦蝶漫交加。
檀心绛蕊压墙低,南海山根巧自移。
浓艳未应输石醋,吹香底用倩风姨。
老叶莍红为怯冬,却将醉脸对东风。
丹砂一夜匀千萼,造化如何不费工。
揽得风光忘却愁,千葩万蕊恣追游。
香须点染黄金湿,小翅轻翻白玉柔。
舞态恨渠春昼短,狂情不管好花羞。
腻酥绛雪都相识,莫向红窗绣室休。
搘杖寻春过小溪,小溪过了到招提。
插天翠巘青丝幛,委地落花红绣泥。
个里嚣尘都净尽,只馀啼鸟自东西。
兴浓底用忙归去,莫管山衔晚日低。
主张老氏欲何求,恬澹中间觅自由。
直把冲虚超俗界,何须刍豢作嘉羞。
满怀明月黄庭古,一段清风白帝秋。
载咏此轩新句子,羡君杰出道家流。
石榴安敢拟柽桐,借问司花也不中。
鹤顶丹砂猩血服,试评却有此来红。
百花耐久说柽桐,选甚薰风秋雨中。
谁道花无红十日,此花日日醉潮红。
抱叶吟风相后先,绿杨影里夕阳天。
如何不管人孤寂,却把繁声暗里牵。
翅剪霜绡别样轻,腹饕风露有馀清。
一泓池水两垂柳,彼此赓酬无限声。