病眼经旬只掩书,萧萧梧竹自村墟。忽然惊喜开门出,天子今朝己建储。
荷花靓无语,宛在水中央。露深明月高,下宿双鸳鸯。
但使边尘净,蛾眉敢爱身。千年青冢在,犹是汉宫春。
山空江冷岁如何,未省幽人不我歌。云掩日华天独远,春连腊底雪偏多。
巡檐敢望掀髯笑,拄杖谁能踏冻过。啼断翠禽情脉脉,暗香时自绕吟窝。
人间何处无尘沙,老来似嫌犹有家。碧潭龙去波自静,山石苔生肤亦华。
暑困倩谁歌白雪,篱荒那复望黄花。烟销土锉日过午,一勺清泉堪当茶。
潏潏新流漾白沙,溪东遥认隐君家。忽惊庭草生秋思,送尽年光是物华。
弦断古囊琴罢弄,睡酣尘榻笔无花。暑馀倦极何聊赖,净洗砂瓶自煮茶。
树树梅开院宇宽,红酣白晰总宜看。微风小径青烟敛,细雨春城晓色寒。
石畔倚栽苔蚀遍,天涯折赠使逢难。犹怜节候今年晚,赏到花朝意未阑。
拍岸新波泛落红,柳丝撩乱飏晴风。不知馀得春多少,行过溪桥日未中。
梦想春湖拍浪花,兰芬蘅色满津涯。何时买得桥东棹,来借閒鸥一席沙。
老鹤长鸣海日升,珊瑚树长玉崚嶒。楼台十二春无际,人在蓬莱最上层。