十月旬将及,一年秋始残。自怜柴榻稳,未觉布袍单。
肮脏从吾拙,寻常应俗难。古今成俯仰,时复有馀欢。
清晓林风转,黄昏月满庭。野寒人落落,地湿草青青。
竹几当窗设,烟钟隔水听。此时谁缩地,一上海天亭。
拂曙过青山,荒亭杳霭间。十年曾我到,一日岂天悭。
湖面云增阔,崖跟浪打顽。兴亡今古外,凫雁自飞还。
小阁晨光慢,残缸宿烬红。春停烟雨外,人坐寂寥中。
土脉融犹浅,莺声涩未工。忽惊书帙乱,无赖是窗风。
著眼山中茗具幽,自应题品属名流。身经宿火三千劫,骨透清风一段秋。
锥不入尖抟土密,鬼难施巧织筠稠。若穷衣钵传来处,直自销金象九州。
剪竹攒炉为品泉,泉清惟称露芽煎。常于学士幽人侧,更在孤猿落月前。
失脚误投金帐去,灰心曾伴玉瓶眠。石头旧路谁云滑,自喜归来色相全。
略彴斜斜度小溪,路从南畔又回西。年时不种閒花草,世德常看旧品题。
葵茁露丛无践马,桑笼树色正鸣鸡。田庐近接浑成趣,一卷豳风一杖藜。
花前九月蜂蝶飞,小春渐近秋意微。金钱合尔篱下贵,白酒待我山中归。
宾当为主莫辞醉,月未到夕先迎晖。竹西崇冈更堪陟,不负两屐黏苔衣。
几欲候公湖水濆,不堪弥月黯春云。床头曲米计已漉,篱脚杞丛行可分。
精力底须青竹杖,雅怀多在白鸥群。蒲轮到日从容谢,自有儿郎能致君。
晴光日日照山巾,何物还能萦此身。小阁凝香春自盎,碧潭行影画难真。
林稀落叶风初定,亩剩栖粮岁不贫。笑语平生诸故旧,衰年容有未閒人。