衰颜顾盻即平生,况复悠悠行客情。瓜步晚云愁独雁,邗沟寒雨暗双旌。
深秋读易闻流水,落日看碑对古城。惆怅一尊向谁尽,故人相别易沾缨。
九江江口钓鱼湾,江上柴门尽掩关。阙下几年休疏去,城中十日卖文还。
天寒燕子巢深屋,春暖桃花开浅山。今日工诗陈给事,题诗应记七岩间。
相见年华却共悲,少年曾见柳丝丝。浮生浮世有何事,花落花开能几时。
一任谏书云易过,独留诗卷石难移。鬓毛焦尽青铜改,白口无情说与谁。
天地岂无意,北风吹小斋。不因云雁起,那感弟兄怀。
微躯幸无恙,远托渐多佳。惭愧梅花下,依稀白满阶。
无由拜兰若,犹阻说年新。师去不离寺,客来还傍晨。
鸟翻花树雪,门掩竹斋春。童子何须问,东林这几人。
残钟山半寺,僧在隔溪回。问我何方客,能为清夜来。
坐禅移漏转,示法举灯开。报道石桥鹿,月深眠讲台。
举世皆归计,惟君问去津。天无三日腊,海有一家春。
野水亦照叶,渔夫不应人。东湖鲤鱼好,取奉白头亲。
铁壁崖前坐,人间事不闻。瀑高千尺水,秋落万重云。
月澹江连鹤,山闲我与君。古来栖此地,悟道已成群。
归棹湖中月,湖波静不流。鸡声霜白浦,渔岸火红楼。
语默空遵水,星辰欲上舟。乳鸦深卧稳,知惯大夫游。
古寺僧多别,夕阳当寺门。凿泉通涧底,洗石露云根。
鹤老知天事,松孤认地源。菖蒲五月剪,分施近城村。