吴郊春满,绿草熏南陌。风弄轻帘小桥侧。瞰荒垣、浓丽几树夭桃,仿佛似,薄醉西施颜色。
酝香飘十里,更着流莺,乱掷金梭向林织。天宇净繁芳,日暖峰游,早拦住、高阳狂客。
便典却、罗衫又何妨,算容易飞花、韶光难得。
番舶何人得种来,紫尖香蕊果奇哉。春风枝上相思恨,结到秋深尚未开。
分得瑶池种最奇,半含香露尚开迟。风清月白东篱畔,犹忆江边欲堕时。
娉得娇如十八娘,肥肤清润雪生香。阿环此日能相见,忆却金盘玉露浆。
黄金小朵烂光辉,曾近雕阑照绣衣。几度醉看花上月,绝胜宫烛夜深归。
京洛豪华迹已陈,姚家春色对何人。于今寂寞东篱畔,又作黄花十度新。
金蕊荧煌翠叶圆,移栽花屋最宜看。一冬斋阁深深闭,留待秋香到岁寒。
不随九府铸青铜,刻玉雕琼巧用工。忆共花钿零落后,至今狼籍怨秋风。
中黄一气禀坤宫,苑北园南色更浓。总使秋阳如烈火,肯随朝露便消融。
一枝无力倚娉婷,曾记真妃醉未醒。不道沈香亭畔宠,秋风篱落易飘零。