白露褪红衣,亭亭挺寒碧。污泥乍相辞,众果何敢敌。
倒持若覆杯,平放如架帻。折茎脆连丝,啖实甘流液。
味带湖波鲜,态含溪雨侧。蜂巢开户牖,蚕茧谢洴澼。
倩兮笑靥多,骈尔钉头积。谁知心独苦,却讶纹常襞。
樽前忆吴歌,老去伤国色。何惭登鼎俎,自可利胸膈。
载来马蹄圆,剜出鱼眼赤。谪仙号犹存,濂溪爱非假。
奴视栗与梨,句赏主为客。时新想南濠,土产誇东漷。
水神怒擎拳,溪女采留迹。感子遗瑶琼,深情在乡邑。
灵谷古名刹,四围山成翠。梁人之所建,唐碑犹未毁。
入门青松密,缘径野花媚。清居特幽深,奇境自零碎。
无泉不济渴,有石可眠醉。兹游时日良,在会贤豪备。
溪渔荐肥鲜,野果罗甘脆。纵横鞍在马,掩映袍明雉。
喧喧笑语冷,衮衮酬酢亟。惟彼官坐衙,有若贾居肆。
苟非自抽拔,终当老关闭。孤忠林员外,大魁储主事。
周公以乡集,余子用邻至。谁知四海望,乃今一日萃。
名为问疾病,实则寻游戏。高步履声迟,雄辩词锋利。
兴寘入云鸿,才捷追风骥。天凉秋可坐,月皎夜不寐。
主人虽好客,难免纸笔费。
众人观者都言苦,日日望雨又不雨。幸得一片云,推来自天北。
须臾变作大云,有黑亦有白。令人观之恐怖生,若要作雨不如此不得。
雨未至兮雷先鸣,惊人不须用多,只一声魈肝鬼胆不知在何处,世上亦有奸人立不住。
树头萧萧风作闹,如今却是雨真到。吾且闭门高坐看汝落,落到三日五日也不恶。
临风翠袖立徘徊,似捧流霞潋滟杯。却忆当年陶令宅,花前几度玉山颓。
煜煜丹葩滴露浓,蜜脾光暖惹游蜂。花神恐怕偷香去,故把芳心绛蜡封。
雕琼刻玉斗玲珑,奇巧分明出化工。都作连环钩结相,不教花片逐春风。
黄宫小朵缀金铃,风动花枝似有声。曾忆绛罗帏幄底,飞来山鸟亦相惊。
凫舄当年巧制裁,曾随老衲步云台。逃禅误落东篱下,化作霜花九月开。
宫衣朝赐雪生香,团扇春风日正长。此际看花还旧色,重阳错认是端阳。
流莺春梦落东篱,金缕衣裳忆旧时。五柳门前飞不去,羽毛零露作花枝。