拗落圆房响钏金,背人细数子藏深。不嫌到手多尖刺,祇怕伤人有苦心。
水草山花各自春,闲居常谨坐船身。忠言似药偏医国,好句如金不疗贫。
王霸兴亡难讳史,彭殇寿夭不由人。感来莫计更深浅,祇见苍头换烛频。
拥炉收案牍,市远隔諠哗。妓唱新填曲,僮分旋碾茶。
花枝承雪重,烛焰受风斜。僦屋为官舍,更深酒更赊。
风林叶叶带新寒,匕箸虀盐客味酸。
兔抱粟眠传道石,鹿衔花上拜章坛。
沿崖取水和冰嚼,扫壁题诗当画看。
尽日玄房无俗知,山钟敲月上阑干。
拾叶题诗愧不才,袖遮微日上层台。
山僧分我松阴坐,隔岸花香渡水来。
忍闻秋管悲,犹未定归期。
吟咏穷边长,艰难老后知。
水寒鱼上少,月闰雁来迟。
不作膏粱梦,长令一剑随。
一心忧道不开眉,懒扣黄扉谒故和。
有累只因难弃鹤,无疑何用苦求龟。
常厨饮食夷齐辈,晚笔文章汉魏时。
冷笑富家钱塞屋,兰亭谁更有真碑。
孤灯照长夜,膏尽灯影灭。
划见窗户间,鲜鲜有明月。
斜搭秋千窗半扃,行人屐送隔墙声。
群花相倚啼妆面,苦不催晴怨懒莺。
麒麟感世出,凤凰览德至。
人苟常见之,应不指为瑞。