城门有丈人,种瓜绿盈园。瓜熟许邻吃,偷之竟不言。
岁久都感激,相期瓜蔓繁。虽有困穷□,抱瓜瓜不冤。
近者天稍旱,群儿走塞门。请为救瓜活,不忧井水浑。
深知丈人德,岂感使君恩。忠信苟不偷,风俗诚所敦。
嗟嗟复嗟嗟,敢为鄙夫论。
草生磐石上,似许行人坐。水流磐石间,不许行人过。
草生磐石上,根深石不露。水流磐石间,风吹下山去。
莲叶何田田,田田生绿波。明朝大如盖,风吹将奈何!
城边柳条春意动,近者力至复低垂。须令傍水留披拂,不独撩人管别离。
过月即看邻绮树,卜巢还许借黄鹂。荒州物色犹如此,若在御沟应更奇。
春风颠狂复细微,吹波荡桨动人衣。野桃叶小流莺至,官柳条长江鲚肥。
稍别未嫌频作恶,相逢自识固应稀。腐儒窃禄真何补,望望沧洲白石矶。
武夷苍苍春日黄,山行兜子陟炎荒。故人右榜多通显,清庙遗音独渺茫。
官堠绿林穿荔子,人家饷客食槟榔。兼之此地多书籍,公退牙签日几行。
智仁予所乐,平湖仍对山。神交鱼鸟外,兴移蒲柳间。
閒云捲幔入,落日棹歌还。望海蹑星影,秋槎来碧湾。
园有幽亭趣,题之剪韭名。老夫无长物,上客总高情。
脆碧含风断,轻黄带雨烹。相过乳饼白,还爱酒壶清。
春日江南郡,怀人杜若生。乌啼建业树,客在福州城。
桂酒银壶重,华裾玉佩清。题诗幕中罢,应得动高情。