读书千古恨,惭渐上身来。天下恶乎定,端居只自哀。
伤春况作客,酿乱不需才。成毁须臾事,青冥浩荡哉。
濯足扶桑水,振衣富士冈。彼都皆皓白,吾疾利姜黄。
猛鹫新垂翮,神龙旧负创。欲仁仁即至,西望一浪浪。
流尽中原血,江山付女戎。枪沉函谷雨,旗折大河风。
失险三秦骇,开关万马通。兴亡谁吊古,催战误英雄。
谁道北军飞渡难,万蹄欲吸楚江乾。每游赤壁怀公瑾,为念苍生起谢安。
第一峰头愁立马,无双国士懒登坛。因思汉代麒麟阁,恐有冯唐不耐看。
真能饮血独登陴,百战不归归已迟。尚父空烦回纥马,女贞犹畏顺昌旗。
竞传张许知天道,况有良平为帝师。为忆岘山堪堕泪,劫灰冷落到今疑。
易水悲歌不忍听,邯郸梦醒一灯青。本初无志争官渡,广武空知塞井陉。
上谷徵兵谁草檄,幼安渡海总劳形。何如共此尊中好,且劝长星作酒星。
从古可怜此蜀川,治居最后乱居先。异端血染芙蓉郭,同志军兴亥子年。
殿上侏儒饱欲死,釜中萁豆恨相煎。书生不识太平策,心醉缁黄口圣贤。
庭前惆怅菊花残,晓起不胜风露寒。万骨烦冤埋剑外,九年离别忆长安。
嗈嗈空羡苏门啸,寸寸同嗟蜀道难。试向玻璃江上望,漫天大雪一渔竿。
橘柚黄时霜始晴,夜檐无复子规声。屋空杼柚薪如桂,风动旌旗兵满城。
愁向洞天逢米贼,每从丝管识花卿。七星桥下江潮恶,何事不平夜夜鸣。
吾衰已甚梅仍笑,野战未休鬼亦愁。夜雪荒江悲白发,孤灯细雨读青邱。
悠悠岁月还吹笛,黯黯乾坤懒上楼。等是百年同作客,闲看飘瓦打虚舟。