眉列春山,眼横秋水,天涯能不魂销。况琴书落拓,蓬转萍飘。
不信离家几日,才饯岁、又是花朝。花朝矣,红情寂寂,绿梦迢迢。
无聊。阑干十二,曲曲倚将来,只合吹箫。奈玉箫声远,清怨偏饶。
唯有多情明月,扔来伴、客馆吟瓢。应相笑,沈腰瘦去,不减推敲。
揽镜频相讶,痴心却笑侬。不知何事搅情衷。消削到眉峰。
帘卷西风悄,黄花写影工。纵教形与鹤相同。元是沈家风。
几阵金风送响,谁家玉臂生寒。霜里声声听断续,搅愁惊梦无端。
催得楼头刀尺,工夫彻夜难觅。
共月敲来漏水,隔林传去溪喧。惹起羁人无限恨,故乡极目关山。
何事年年轻别,却令远念衣单。
寂寞疏林落日,凄迷衰草黏天。一片冻云归远岫,倪迂画笔悠闲。
只少寻梅踏雪,隔溪遥指吟鞭。
笑向春花丛里,妆成秋树村前。转眼风光都不是,空馀寒雾寒烟。
幸有停车归客,还来石径流连。
帘幕低垂静夜,兰膏拨尽深更。灯影模糊梅影瘦,篆香暖拂云屏。
已觉愁魂欲断,那堪雨又淋铃。
几度思弹绿绮,谁家又理瑶筝。卸罢残妆纤手冷,霜风和月穿棂。
无奈夜长人倦,熏笼倚到天明。
卷地朔风阵阵,过江征雁行行。底事劳劳无定踪,只缘辛苦随阳。
清夜月明人静,残星几点微茫。
毛羽谁怜丰满,书空枉费文章。嘹唳一声愁欲绝,芦花两岸飞霜。
玉笛小楼吹罢,碧天万里何长。
听尔丝缫五夜,令人毂转三更。可怜镜子织难成。
金井阑边露冷。
亦有机声轧轧,何须灯火莹莹。梦回明月半窗横。
一片梧桐疏影。
问春欲去归何处。怪底春无语。商量无计把春留。又见杜鹃啼血、蝶含愁。
落花飞絮多情绪。也欲随春去。阑干十二独徘徊。剩得青青满眼、是莓苔。
潇洒吟情在灞桥。杖挂诗瓢。驴踏琼瑶。阳春一曲调应高。
梅正香饶。雪正萧骚。
自是清狂逸兴豪。一任寒骄。肯负今朝。竹篱茅舍露山坳。
幽景难描。幽思难消。
风一阵,渐渐扇微和。杨柳烟开青似染,池塘水暖绿生波。
疑是镜新磨。