行尽山程与水程,故乡风景已全更。一年又向今宵尽,万感都从此夕生。
怅望白云迟雁字,烧残红烛听鸡声。游秦季子裘空敝,倍觉文通赋有情。
挂席塘栖路,离乡第一程。凉风吹袂薄,孤月向人明。
镫火高堂梦,烟波旅客情。吟成谁与和,村析正三更。
楼外长江江上水,水流东去沉沉。白云出岫本无心。
远山浮浅黛,明月冷疏砧。
来往蒲帆浑不定,忘机沙上闲禽。渔歌高唱绿杨阴。
个中饶野趣,此外少知音。
才罢杜鹃啼血。又见杨花飞雪。碧藓绣柴门,亏得落红点缀。
休说。休说。好鸟枝头惜别。
半壁灯光孤立。一缕炉烟弦直。梦断小楼中,何处数声长笛。
幽绝。幽绝。恰好疏帘淡月。
无力理残妆。伤心泪数行。整云鬟、翻累高唐。寸草春晖犹未报,扶瘦影、倍凄惶。
驹隙逝流光。东篱菊又黄。忆沧桑、回首茫茫。十二阑干秋寂寞,还是尔、耐风霜。
风声雨声。琼声漏声。作成一片秋声。却教人怎生。
诗随境更。愁随境增。不堪愁绪诗情。终黄粱未成。
夜雨声声,杏花消息何堪问。小楼人静。淡煞残灯影。
自笑浮沤,何苦萦愁闷。当前境。花原薄命。争奈天生定。
帘捲东风,数声花外闻啼鸟。此时怀抱。知有愁多少。
离恨年年,应被青山笑。春还早。萋萋芳草。绿遍长亭道。
万树垂杨,六朝金粉,繁华独擅千秋。平山远水,大可豁吟眸。
无怪当年杜牧,销魂在、十里红楼。曾闻说,神仙富贵,跨鹤也来游。
句留。却不道,春风明月,尽付名流。看竹帘半卷,绿蚁轻浮。
飞盏狂吟未了,香尘遍、廿四桥头。谁还问,玉钩斜畔,芳草暗生愁。