细微可不慎,堤溃自蚁穴。腠理早从事,安复劳针石。
哲人睹未形,愚夫暗明白。曲突不见宾,燋烂为上客。
思愿献良规,江海倘不逆。狂言虽寡善,犹有如鸡蹠。
鸡蹠食不已,齐王为肥泽。
散骑常师友,朝夕进规献。侍中主喉舌,万机无不乱。
尚书统庶事,官人乘法宪。彤管珥纳言,貂珰表武弁。
出入承明庐,车服一何焕。三寺齐荣秩,百僚所瞻愿。
少壮面目泽,长大色丑粗。丑粗人所恶,拔白自洗苏。
平生发完全,变化似浮屠。醉酒巾帻落,秃顶赤如壶。
古有行道人。陌上见三叟。年各百馀岁。相与锄禾莠。
住车问三叟。何以得此寿。上叟前致辞。室内妪貌丑。
中叟前置辞,量腹节所受。下叟前致辞。夜卧不覆首。
要哉三叟言。所以能长久。
汉末桓帝时,郎有马子侯。自谓识音律,请客鸣笙竽。
为作陌上桑,反言凤将雏。左右伪称善,亦复自摇头。
百郡立中正,九州置都士。州闾与郡县,希疏如马齿。
生不相识面,何缘别义理。十室称忠信,观过必党里。
平生居□郭,宁丁忧贫贱。出门见富贵,□□□□□。
灶下炊牛矢,甑中装豆饭。
下流不可处,君子慎厥初。名高不宿著,易用受侵诬。
前者隳官去,有人适我闾。田家无所有,酌醴焚枯鱼。
问我何功德,三入承明庐。所占于此土,是谓仁智居。
文章不经国,筐箧无尺书。用等称才学,往往见叹誉。
避席跪自陈,贱子实空虚。宋人遇周客,惭愧靡所如。
展开阅读全文
司隶鹰扬吏。
爪牙徒擢空。
折翅跃毛距。
宛鵛还入笼。
世人指为武。
谁复励严冬。
秋日苦促短。
遥夜邈绵绵。
贫士感此时。
慷慨不能眠。