花老无风落,阴浓过雨新。故园春色半成尘。正是绿肥红瘦最伤神。
河渠握别隔天涯,落月停云殢酒怀。塔影山光长不改,孤云野鹤约重来。
年来学习为生涯,不作诗家或画家。今日无端诗兴发,也来步韵咏梅花。
孤山香雪隔天涯,梦里清姿到我家。四马路旁无寸土,更从何处觅梅花。
孤芳最早发湖涯,不与群芳共一家。待得湖浜花如锦,枝头不复有梅花。
当年曾住水西涯,门对孤山处士家。常怪阳春飞白雪,原来点点是梅花。
三五良宵月满廊,清辉皎洁出东方。问渠哪得明如许,只为遥承旭日光。
多感多情总是痴,中年未过鬃成丝。明朝又是孤舟别,遍地干戈一画师。
相思诗句久慵拈,异样猩红到指尖。却羡多情俞处士,常将红豆作灵签。
蜀道难行景色饶,元宵才过柳垂条。中原半壁沉沦后,剩水残山分外娇。